“Ik wist niet hoe ik ging stoppen, maar dat ik ging stoppen wist ik zeker”

Kevin Oude Geerdink (40) heeft zo’n beetje alles wel gebruikt. Wat begon met een jointje om erbij te horen, liep uit in zeker twintig jaar middelengebruik. Hij raakte verslaafd aan verschillende middelen, maar wist in 2016 het tij te keren.

Vanwege een moeilijk trauma uit het verleden creëert Kevin al op jonge leeftijd een soort overlevingssysteem voor zichzelf. De brandstof voor die motor werden middelen. Dat begint wanneer hij als onzekere puber rondhangt met oudere jongens en jointjes met hen rookt om erbij te horen. “Vanbinnen was ik een wirwar aan onverwerkte shit. Waar anderen stopten ging ik steeds verder. Het gaf me een kick en zorgde ervoor dat ik beter met mezelf en de onzekerheid om kon gaan”, vertelt Kevin.

Als hij op een nieuwe school terechtkomt en nieuwe mensen ontmoet maakt hij kennis met de hardcorescene, compleet met air max sneakers, grillige feesten, harde muziek en grote hoeveelheden drugs. “Op school deed ik een laag niveau, zodat ik het goed kon combineren met feesten en ondertussen ook nog kon laten zien dat het goed met me ging. Die schijn heb ik altijd opgehouden. Verslaafd was ik zeker, maar dat had ik niet door,” legt Kevin uit. Daarop volgt een periode van zo’n zestien jaar waarin Kevin volop naar feesten gaat en veel gebruikt. Zijn grootste verslavingen zijn GHB, speed en wiet. “Blowen heb ik twintig jaar lang elke dag gedaan. Achteraf zie ik dat dat voor een soort mist in mijn hoofd zorgde, een permanent rookgordijn. De GHB-verslaving was vooral van de laatste jaren: elke twee uur een slok GHB nemen en dan weer verder met de dag. Dat ging ook ’s nachts door, zo erg had de GHB mij in z’n macht.”

Hoewel Kevin vrijwel altijd mensen om hem heen heeft, is zijn verslaving eenzaam: “Niemand heeft geweten hoeveel ik eigenlijk gebruikte. Ik heb me heel alleen gevoeld en ik kon mezelf niet accepteren”, legt hij uit. Ondertussen blijft hij vakkundig de schijn ophouden: “Eigenlijk ben ik een soort topsporter geweest in mijn jaren van gebruik: ik werkte, betaalde netjes de hypotheek, had een auto voor de deur, stond veel in de sportschool en daarbij kwam nog het feesten en gebruiken.”

Pas op zijn 34^e beseft hij dat hij een verslaving heeft. “Dat kwam heel hard aan. Ik dacht bij mezelf: dit ga ik niet redden, als ik hier mee doorga, ga ik dood. Toen besloot ik dat het anders moest.” Uit schaamte en schuldgevoel naar anderen toe gaat Kevin naar de huisarts, waar hij aangeeft dat het niet goed met hem gaat en dat hij problematisch gebruikt. Hij wordt doorverwezen naar Tactus, waar hij een ambulant traject ingaat. “Ik dacht: als ik hier klaar ben dan stop ik met gebruik. Maar dat was natuurlijk niet de juiste volgorde. Er zat dan ook weinig progressie in de behandeling: hoe graag ze me ook wilden helpen, ik liet het niet genoeg toe.”

Dat verandert wanneer Kevin een andere behandelaar treft, die hem een spiegel voorhoudt en flink aanpakt: “Ik kreeg een behoorlijke schop onder mijn kont. Vanaf dat moment ben ik eerlijk geworden over hoeveel ik gebruikte. Doordat ik stapje voor stapje eerlijker en opener werd, kon ik de zorg krijgen die ik nodig had. Toen was ik er pas écht zelf klaar voor. Ook al was het eng: ik moest uit die comfortzone, verstoppertje spelen kon niet meer. Ik wist niet hoe ik ging stoppen, maar dat ik ging stoppen wist ik zeker. Zó klaar was ik ermee. Ik besloot de regie in eigen handen te nemen en het niet meer voor mijn omgeving te doen maar voor mezelf, op mijn manier.”

In de kliniek van Tactus speelt Kevin voor het eerst open kaart. “Hoe groot en gespierd ik ook was, ik zat daar als een klein, onzeker mannetje. GHB was mijn spraakwater, nu vielen de praatjes weg. Ik was vooral verdrietig dat ik het zo ver had laten komen,” zegt Kevin. Toch voelt hij zich veilig in de rust van de kliniek, omringd door fijne mensen. Met één medewerker van Tactus heeft Kevin direct bij binnenkomst een bijzondere klik: “’Blijf bij jezelf’ zei ze tegen me. Ik kreeg overal kippenvel en liet haar de tattoo op mijn zij zien: blijf bij jezelf. Een uitspraak van mijn tante, die ik nu pas écht begreep. Het had zo moeten zijn, het leerde me om kwetsbaarheid te kunnen tonen en mezelf te zijn.”

Op zijn tijd in de kliniek kijkt hij positief terug: “Het was moeilijk, maar gek genoeg was het ook fantastisch. Gehuild, gelachen en heel veel geleerd. Het persoonlijke aspect vond ik het zwaarste. Dat aangeleerde foute ego, de status die ik vroeger belangrijk vond, dat foute ‘mooiboy’ imago: zo was ik eigenlijk helemaal niet, besefte ik daar. Ik had mezelf nooit op waarde kunnen schatten, maar tijdens de behandelingen leerde ik dat ik oké ben zoals ik ben en dat wat ik voel ook oké is.” In 2016 komt Kevin vastberaden uit de kliniek. Sindsdien is alles anders voor hem: “Ik vind mezelf nu een leuk mens, mijn grootste valkuil is nu mijn grootste kracht: kwetsbaarheid durven tonen. Stapje voor stapje kwam ik uit mijn comfortzone. In de afgelopen vier jaar heb ik meer bereikt dan in al die jaren in gebruik.”

Het goede gevoel wat hij vroeger van drugs kreeg, haalt Kevin nu uit werken met jeugd. Hij begon bij Tactus als vrijwilliger, maar werkt nu toe naar zijn droom om sociotherapeut te worden. Hij volgt inmiddels de opleiding Maatschappelijke Zorg tot agogisch medewerker, en werkt één dag per week in de jeugdkliniek in Zutphen. Samen met een collega heeft hij zelfs een zelfhulpgroep voor jongeren opgezet: De Jonge Mensen In Kracht (DJMIK), waar jongeren tussen de 16 en 28 jaar een veilige plek wordt geboden om op hun eigen manier te kunnen praten over herstel. “Door met anderen aan hun herstel te werken, boost ik ook mijn eigen herstel. Ik kom zo veel mooie, lieve mensen tegen en ik heb enorm veel plezier in mijn leven, helemaal vergeleken bij het leven wat ik had.”