“Mijn leven van vroeger wil ik nooit meer terug”

Weinig liefde in haar jeugd en tal van nare gebeurtenissen in haar verdere leven maken dat Karin Smit (58) jarenlang een alcoholverslaving heeft. Inmiddels is ze zeven jaar in herstel: “Nu weet ik dat ik ertoe doe.”

Karin groeit op in een gezin waar ze zich altijd het vijfde wiel aan de wagen voelt. Als kind krijgt ze weinig liefde van haar ouders en ook de relatie van de kinderen onderling is moeizaam. Het contrast was dan ook groot toen ze op haar zestiende stapelverliefd werd. “Ineens voelde ik warmte en liefde: hij was mijn prins op het witte paard en mijn redder. Gek genoeg voelde ik toch al vrij snel dat het niet helemaal goed zat. Dat klopte, want hiermee begon ruim twintig jaar aan ellende”, vertelt Karin.

Haar vriend komt vast te zitten, maar liegt over de reden daarvan. “Ik was jong en enorm naïef. Uiteindelijk heb ik 3,5 jaar op hem gewacht tot hij vrijkwam.” Karins partner gokt en gebruikt drugs en de relatie tussen de twee is heftig en ongezond. Als ze zwanger raakt komt ze erachter dat haar vriend al maanden een ander heeft. Toch blijft de relatie bestaan: “Hij deed mij enorm veel verdriet maar zorgde er altijd voor dat het vlammetje nét bleef branden, zodat ik toch van hem bleef houden. Het was een onrustige periode in mijn leven, waarin ik vooral aan het overleven was. Hij zat aan de harddrugs en als dat op was, dan flipte hij en schreeuwde hij en werd hij agressief. In die gevaarlijke relatie zijn door de jaren de meest vreselijke dingen gebeurd.”

Spanning en stress

Het drinken begint als hij jaren later, na een heftige en traumatische politie-inval thuis waar de kinderen bij waren, opnieuw vast komt te zitten. “Ik zorgde alleen voor onze twee kinderen en had veel last van spanning en stress. Het begon met ’s avonds ‘even relaxen’ met een flesje wijn, maar al snel dronk ik elke avond een fles wijn”, vertelt Karin. Als ze in 2001 een aneurysma krijgt terwijl haar vriend vastzit in Duitsland komt de relatie ten einde: “Ik kreeg toen een duidelijk signaal om van hem los te komen en voor mezelf en de kinderen te zorgen.”

Later komt Karin in contact met een nieuwe man, waarmee ze uiteindelijk trouwt. De relatie is een stuk beter, maar het drinken blijft. “Door vervelende situaties op werk werd dat nog meer, ook toen ik ander werk had waar ik het wel leuk had bleef ik drinken om alle pijn te verzachten. Thuis dronk ik constant en ik verstopte mijn wijnglas achter het koffiezetapparaat als er iemand kwam. Ik schaamde me altijd enorm in de supermarkt tegenover de kassières. Ik zag ze denken: daar komt die zuiperd weer aan. Ik fietste naar verschillende glasbakken en ik ging naar verschillende slijterijen in omliggende dorpen om de hoeveelheden te verbergen. Mijn nieuwe man wist er eerst niks vanaf, maar later kon ik het niet meer verbergen.”

Karin verhuist met haar man voor zijn werk naar een andere plaats. “Daar was ik tien jaar lang doodongelukkig en mijn drankgebruik werd erger en erger: in plaats van een fles per dag dronk ik geregeld drie á vier flessen per dag. Er was geen rem meer,” vertel ze. “Ik liep niet dronken buiten rond, alles gebeurde binnenshuis. Ik was een stiekeme drinker en gek genoeg bleef ik altijd functioneren.” Karin drinkt en rookt zo veel dat haar gezondheid steeds slechter wordt. In 2012 stopt ze met roken: “Ik hoopte dat ik hierdoor ook minder zou drinken, maar dat werd juist meer. Een paar jaar later werd ik er zelfs ziek door: ik had al problemen met mijn hartvaten en werd aan mijn aorta geopereerd. Het zorgpersoneel had al snel door dat het door de drank kwam, maar ik ontkende. Ook daarna bleef ik gewoon doordrinken: ik was nog steeds ongelukkig en zat vol verdriet.”

Als Karin bij het UWV komt omdat werken door haar slechte gezondheid niet meer gaat, komt haar verslaving opnieuw aan het licht: “Mijn toenmalige man benoemde daar dat ik alcoholist was. Ik schrok, omdat ik bang was dat mijn drank me werd afgenomen, maar ergens wilde ik ook zó graag hulp.” In 2017 begint ze bij Tactus op de vrouwenafdeling van de kliniek in Zutphen aan haar behandeling. Twee keer gaat het bijna mis: “Eerst overleed mijn zus en daarna mijn vader, allebei tijdens mijn verblijf in de kliniek. Toen zat ik echt op het randje van een terugval, maar tot op de dag van vandaag heeft de behandeling geholpen.” Karin en haar man zijn inmiddels uit elkaar gegroeid en hun huwelijk strandt.

Herstel

Later in haar herstel zet ze haar ervaringen in bij Intact Herstel & Zelfhulp, eerst als assistent-groepsleider, nu als co-trainer. “Bij Intact had ik de mooiste gesprekken met lotgenoten”, vertelt ze. “Ik help anderen maar het is ook onderhoud voor mezelf: als ik het niet doe voel ik het na een paar maanden weer opkomen. Zelfs 0.0 bier kan een trigger zijn als ik mijn herstel niet onderhoud. Het is geweldig om dat te kunnen doen bij Intact. Soms ben ik streng tegen de mensen tegen de mensen die ik help: gewoon proberen, gewoon doen. Ik kan het, dus zij kunnen het ook, maar je moet er wel voor werken.”

Karins herstel brengt veel goeds in haar leven: bij Intact ontmoet ze haar huidige partner, waar ze in 2022 mee trouwt. Daarnaast is ook haar geloof enorm belangrijk geworden door wat ze heeft meegemaakt: “Het leven wordt er niet makkelijker door, maar het biedt mij ongelofelijk veel kracht. Het leven van vroeger wil ik nooit meer terug, want het was eenzaam en leeg. Ik weet nu dat ik ertoe doe en dat ik er mag zijn.”