“Spijt dat ik verslaafd ben geraakt, heb ik niet”

Jarenlang houdt verslaving Ahmet Türkmen in haar greep. Tot Ahmet letterlijk alleen op straat staat. Zijn gevecht tegen de heroïne-verslaving lijkt uitzichtloos, maar hij weet zich aan zijn verslaving te ontworstelen. Hierover schreef hij het boek Taboe dat in 2018 is gepubliceerd.

Fragment uit zijn boek Taboe: Het verhaal van verslaafde in herstel Ahmet Türkmen en waarom verslaving taboe is binnen de Turkse gemeenschap.

“Op het moment dat dit boek uitkomt, ben ik ruim acht jaar clean. Op mijn zeventiende begon ik met gebruiken en op mijn 34ste ontwaakte ik uit de nachtmerrie. Veel herinneringen zijn geblurd als in een droom: ineens was ik vader van twee kinderen en had ik een huwelijk achter de rug. Tijdens die zeventien jaar verslaving stond ik bijna stil in mijn vooruitgang. Ik ontleende mijn identiteit aan mijn omgeving; een eigen persoonlijkheid had ik niet. In Duitsland was ik de Turk, in Turkije de Duitse Turk en in Nederland de Duitse verslaafde Turk uit Twente. Ik was een typisch voorbeeld van grote bek, klein hartje.

“En nu? Nu ben ik bezig met een inhaalslag. Soms voel ik me een beetje een puber. Ik bepaal mijn referentiekader en ontplooi mijn individualiteit. Ik groei. Sinds ik in herstel ben, gebeuren er veel bijzondere, mooie dingen in mijn leven. Dingen waarvan ik, door mijn zelfstigmatisering, nooit had gedacht dat ik ze kon doen, meemaken of waarmaken. Ik doorloop de ene na de andere opleiding, heb een goedlopend bedrijf, zit boordevol ideeën die het bijna allemaal tot concrete projecten redden en ik verspreid mijn missie. Privé heb ik goede band met mijn kinderen, ik woon alweer een tijdje samen met mijn lieve partner die van mij houdt zoals ik ben en ik voel me sterk en in balans. Mijn energie en voldoening haal ik uit mijn werk, maar ook uit simpelweg spelletjes spelen met mijn kinderen, samen wandelen, een uitje met mijn vriendin, de fluitende vogels, vlinders in de lucht, de zon of regen op mijn huid. Vroeger had ik daar nauwelijks besef van, nu heb ik oog voor wat er zich om mij heen afspeelt. Ik voel en zie weer.”

“In herstel zijn is iets wat je moet onderhouden. Je bent niet klaar als je uit de kliniek komt, je moet aan jezelf en je relaties blijven werken. Zodra je minder alert bent, jezelf begint te verwaarlozen of bepaalde problemen niet oplost, heb je kans dat dit je verslaving triggert. Het is de kunt dat voor te zijn. “

(…)

“Spijt dat ik verslaafd ben geraakt heb ik niet; het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Van het feit dat ik niet eerder hulp heb durven zoeken, heb ik wel spijt. Zeventien jaar modderde ik aan en dacht ik mezelf te kunnen redden. Zeventien jaar wist ik niet dat er hulp bestaat voor mensen met een verslaving. Zeventien jaar gaf ik mezelf de schuld, terwijl verslaving een ziekte is. Zeventien jaar is lang… Die periode had best korter gemogen.”

Het boek Taboe is via Uitgeverij Lucht te koop.

Meer over Ahmet vind je op zijn site Herstelkompas.