“Verslaving kan iedereen overkomen”

“Wat ik het liefst wil overbrengen is dat heel veel dingen mogelijk zijn. Ik denk dat mijn verhaal voor de buitenwereld een opstapje kan zijn om hulp te zoeken voor jezelf of voor een naaste”, begint Elsemieke Meijer te vertellen. Haar verhaal wil ze graag delen, juist omdat je kunt stoppen met gebruik en weer een ander leven kunt krijgen. Elsemieke is nu als vrijwilliger werkzaam bij de inloop van Tactus in Almelo.

“Ik ben verslaafd geweest aan oxycodon. Als je nog middenin je verslaving zit, maar wel toe ben aan een volgende stap en er zou dan een ervaringsdeskundige bij je komen, kan die een wereld van verschil maken. Hij of zij kan een luisterend oor zijn, maar ook erkenning geven voor de dingen waar je als verslaafde tegenaan loop. Ik heb dit tijdens mijn verslaving heel erg gemist. Dit maakt mij strijdbaar om in de toekomst zelf ervaringsdeskundige worden. Verslaving is één ding, maar daarnaast is er ook eenzaamheid. Dat maakt het heel erg zwaar. Door de schaamte dus ik durfde niet met de billen bloot naar de buitenwereld toe. Ik wist niet wat te doen en misschien had een ervaringsdeskundige mij daar destijds in kunnen ondersteunen.

Liegen, bedriegen en manipuleren hoort bij verslaving. Ik ben nu vier jaar verder en mijn huisarts neemt mij tot op de dag van vandaag nog steeds niet serieus. Ik ben naar mijn huisarts toe gegaan en heb mijn excuses aangeboden. Ik zei: Ik ben nu clean en biedt excuses aan en wil nu als Elsemiek behandeld worden en serieus genomen worden. Dat was goed, streep er onder,  zei de huisarts. Toen ik een longontsteking had, en ik de huisarts belde, moest ik hoesttabletjes halen bij de drogist, ‘want codeïne krijgt u niet, mevrouw Meijer’. Als iemand met soortgelijke verhalen bij mij zou komen, kan ik vertellen hoe ik het heb gedaan en iemand dus juist wel serieus nemen.

Het sluipt erin

Mijn probleem is bij de huisarts begonnen. Die schreef oxycodon voor bij een alvleesklierontsteking. Gelijk op 20 mg langwerkend voor een maand. Dat heeft mijn hele leven omgegooid. Na drie weken was het op, ik belde en zei nog pijn te hebben. Ik kreeg direct weer voor een maand mee. De maanden werden steeds korter en diep van binnen wist ik al dat ik afhankelijk was geworden. Het sluipt erin: die 20 mg werd 140 en soms zelfs 160 mg. De huisarts zei na een jaar en vijf maanden dat het zo niet door kon gaan. In al die tijd ben ik niet gezien. Soms zei de assistent dat ze even moest overleggen met de huisarts, maar dan had ik wel weer een smoes klaar waarom ik het weer nodig had. Na twee weken was ik, achteraf gezien, al afhankelijk aan oxycodon. Ik ben ook opgenomen voor mijn alvleesklier. Het ziekenhuis ging mee in mijn verslaving. Zo was ik verzekerd van mijn middel.

Ik heb een dochter van tien. Nu doet het mij pijn, maar toen niet. Mijn dochter stond niet op de eerste plaats, dat was mijn verslaving. Ik heb haar altijd ver van mijn verslaving afgehouden, en ze kreeg er niet zoveel van mee, totdat “mama” de afspraken met haar niet meer nakwam. Ja, dat je leven zo in het teken staat van overleven, zo in het leven van je verslaving.

Toen de huisarts niet meer wilde voorschrijven, ging ik het dark web op en kwam de dealer in beeld. De huisarts heeft mij uiteindelijk aangemeld bij Tactus. Ik ben weleens zo ziek geweest, wachtend op de dealer, dat ik eindeloos in het zwembad ging lopen om de pijn in benen maar niet te voelen. Verslaving is meer dan het middel gebruiken. Ik liet sociale contacten verwateren, uit schaamte en angst omdat ik niet wilde dat ze er achter zouden komen. Verslaving maakt je zo ander mens.

Detox

Na vier jaar clean besefte ik pas echt wat het betekent om in herstel te zijn. Jezelf ontwikkelen, meedoen in de maatschappij, emoties voelen, jezelf ontdekken: wie ben ik. De zin die ik nooit meer zal vergeten: ‘Elsemieke, je speelt met je leven’. Verslavingsarts Kirsten zei dit tijdens de intake. Deze zin heeft mij zo aan het denken gezet: als een arts dit tegen je zegt, dan is het menens. De detox heb ik thuis gedaan en in mijn geval was het goed om het in eigen omgeving te doen. De stap om door het hek van Tactus te gaan was nog te groot. Iedere dag ben ik dankbaar dat ik hier terecht kon en dat ik gehoord werd. Niks was te gek. Een luisterend oor is belangrijk. En de motivatie: het gaat je lukken.

Er kwam een moment dat ik afscheid moest nemen van de oxycodon en moest ik nadenken over hoe ik mijn dagen wilde gaan invullen. Alles stond altijd in het teken van het middel. Ik had geen werk, maar ben gaan lezen en veel gaan wandelen. Dat heeft mij erg geholpen. Welkom zijn bij de inloop heeft ook enorm geholpen. Bij Verslaving de Baas kwam ik heel veel te weten over mezelf. Als je mij 8 jaar geleden had gevraagd of mediteren iets voor mij was, had ik je uitgelachen en ik kan je nu beloven dat ik daar veel aan heb gehad. Ik heb ook Voluit Leven gevolgd. Mijn rugzak was eerst zo ontzettend zwaar, nu draag ik het met mij mee en is het goed. Dat heb ik heel erg moeten en mogen leren. Dat was voor mij een hele mooie cursus.

Ook had ik een torenhoge schuld. Casemanagement werd opgestart om de uitkering weer te laten lopen en dingen op de rit te krijgen. Tijdens mijn verslaving was ik vaak niet bereikbaar en ik stond bijna op straat. Uiteindelijk is het allemaal goed afgelopen gelukkig. Ik was er heel goed in om confrontaties uit de weg te gaan, ook met de hulpverlening. Als het te heet onder mijn voeten werd, ging ik uit beeld. Ze wilden me helpen, maar ik was nog niet zover. Ik zit nu in de schuldsanering. Bij de rechtbank vroeg de rechter: wie mij kan vertellen dat jij altijd clean blijft? Ik zei: ‘Mag ik wat vragen? Wie gaat mij vertellen of u altijd clean blijft?’ Haar antwoord was: ‘Ik ben niet verslaafd geweest.’ Ik zei: ‘Het kan u ook overkomen, net zoals het mij is overkomen.’ Ze vond mijn antwoord niet leuk.

Hulp accepteren

Nu heb ik woonbegeleiding. Als ik zie hoe toen mijn hulpvraag was en hoe zelfstandig ik nu ben. Mijn woonbegeleidster is nu met vakantie en ik red me goed. Ik ben zo dankbaar voor alle hulpverleners die in mijn trein zitten op weg naar herstel. Een paar maanden terug zei ik: ik durf het bijna niet uit te spreken, maar ik ben echt gelukkig.

Mijn verhaal legt de nadruk op het feit dat verslaving iedereen kan overkomen. Het begint vaak onschuldig, een glaasje wijn maar het wordt ongemerkt meer, en meer. Iedereen kan oxycodon voorgeschreven krijgen en denken: hier ga ik goed op. Ik ben er van overtuigd dat een verslaving je kan overkomen. Iedereen kan ook de hand aan pakken die je wordt aangereikt door de hulpverlening. Ik heb die hand aangepakt en de hulp geaccepteerd. Het lijkt mij ook moeilijk om als hulpverlener iemand verder zien afzakken in de ellende.  

Als verslaafde vind je bij elkaar wel erkenning, ongeacht het middel waaraan je verslaafd bent. Bijvoorbeeld de eenzaamheid, de stap moeten zetten naar de verslavingszorg, de hulp dus aannemen van bemoeizorg of casemanager. Het gedrag van mensen met een verslaving komt veelal overeen. Ik heb geluk dat oxycodon niet in de schappen van de supermarkt ligt, zoals alcohol. Ik word er nu niet meer mee geconfronteerd. Bij een alcoholverslaving moet je heel sterk zijn en blijven. Het leven wat ik door mijn verslaving heb gehad, wil ik voor geen goud weer terug. Ik hoop dit positieve verhaal door te zetten, en aan een ieder over te brengen dat er hoop is. Er is niemand die jou gaat redden: jij moet jezelf willen redden omdat je abstinent wil leven. En daarbij kunnen instanties hulp bieden! Jouw hand is enkel tastbaar als je hem aanreikt.