2034

Soms denk ik aan wat ik allemaal heb gemist door mijn verslaving. En dan bedoel ik de grote thema’s: liefde, gezondheid, werk, opleiding, kinderen, dat soort dingen. Dan zit ik in de tuin van goede vrienden (Koophuis! Auto! Geslaagd!) en zie ik hun kinderen rondrennen en van alles uitvreten. En dan hoop ik diep in m’n hart dat dat ook nog eens voor mij is weggelegd. Natuurlijk, het zou allemaal nog kunnen, maar op de één of andere manier zit diep in me dat ‘de buit’ zo’n beetje wel binnen moet zijn rond je veertigste. Tegelijkertijd zie ik ook hoe zwaar het kan zijn om kinderen en de hele rambam te hebben, en wordt er weleens (terecht) verlekkerd naar mijn (huidige) leventje gekeken.

Gek genoeg worden dit soort overpeinzingen vooral aangewakkerd door gesprekken met mensen die ik een tijd niet gezien heb en die verrast zijn door iets wat ik zeg, of heb gedaan. Het lijkt wel alsof ze me net hebben leren kennen, en niet al tijdens of zelfs (lang) voor mijn verslaving. Eerst ben ik dan oprecht verbaasd, en probeer ik te bedenken hoe dat kan dat ze zo naar mij kijken. Ik heb blijkbaar een blinde vlek voor hoe andere mensen mij hebben beleefd. Blijkbaar is het echt zo dat ik er nu ineens weer ben, terwijl ik zelf toch altijd wel het idee had dat ik er al die tijd, ondanks alles, nog gewoon was.

Bovendien ben ik toch ook nog ruim 22 jaar ‘gewoon’ Tim geweest? Of is dat allemaal uitgewist door mijn jarenlange verslaving? Maar is het eigenlijk niet zo dat we elke dag weer een beetje een vernieuwde versie van onszelf zijn en we onszelf en anderen weer opnieuw moeten leren kennen? En is het waar wat een ervaringsdeskundige ooit tegen me zei: ‘Het aantal jaren verslaving is gelijk aan het aantal jaren dat het duurt voor mensen je weer vertrouwen en voor vol aanzien.’ Dat zou betekenen dat dit in 2034 zo ongeveer voor mij zou gelden. Ik mag hopen dat dat onzin is, en gelukkig ervaar ik het in mijn directe omgeving nu al compleet anders.

Tuurlijk, stigma bestaat zeker, maar ik denk dat zelfstigma de grootste mindfuck is. Of nou ja, daar ben ik me het meest bewust van. Wikipedia vertelde mij trouwens dat ‘brandmerken’ het synoniem voor stigma is. Een veel beter woord wat mij betreft; bij stigma zie ik niet direct iets voor me, ik vind het te abstract. Brandmerken gaat vaak geniepig, achter m’n rug, onbewust en komt daardoor harder binnen. Het zit vaak in een blik, of juist in het vermijden van een blik. Liever dat iemand vol in m’n gezicht zegt dat ik toch niks zal presteren omdat ik verslaafd ben geweest, dan dat ik (on)bewust buiten een gesprek gehouden wordt en zo het vijfde wiel aan de wagen ben.

En omdat ik nog maar net uit mijn actieve verslaving ben (ook al ben ik alweer twee jaar nuchter) is het allemaal nog onzeker, onwennig, en is mijn zelfvertrouwen op sommige vlakken nog wat fragiel. Er komt veel op me af en het voelt als een rijdende trein waar ik op moet springen. Het lukt wel, maar het is aanpoten.

Ik heb dus echt wel dingen gemist tijdens m’n verslaving. Van groot tot klein. Soms is het een vloek, soms een zegen. Ik heb het aardig weten te accepteren. En misschien gek, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat ik ook veel heb teruggekregen door m’n verslaving. Meer zelfinzicht, meer levenservaring, overlevingsdrang, vechtlust, meer relativeringsvermogen. In die zin ben ik ervoor dat iedereen zich eens een tijdje laat opnemen. Even pauze, even zelfreflectie, even niks. Vergelijk het met een grote beurt bij een auto. Even alles langslopen waardoor de motor en alle radertjes weer soepel gaan lopen en er weer vele mooie kilometers gemaakt kunnen worden.