Angst

Het is niet dat ik boos ben op de wereld ofzo, maar een beetje verdrietig en een beetje bang ben ik er wel voor. Er is tegenwoordig naar mijn mening een teveel aan informatievoorziening: postduif, telegram , radio, televisie, fax, internet…

Vooral het internet is geregeld een bron van veel ellende en misselijkmakend nepnieuws. En het wordt alleen maar meer en meer. Hele groepen die de boel tegen elkaar ophitsen en waarbij het kennelijk niet uitmaakt wat er waar is of niet. Sinds corona haar intrede heeft gedaan is het erger geworden. Iedereen mag zijn eigen keuzes maken, dat moeten we ook vooral zo houden. En vrijheid van meningsuiting ook. Maar mag jij een mening uitten waarvan je die van tevoren niet hebt uitgezocht of waarvan je stiekem al weet dat die niet waar is? Ik vind van niet. Dan probeer je mensen te beïnvloeden te doen of te zeggen wat niet het juiste is.  

Waar ik me ook zorgen over maak is dat er op de sociale platvormen mensen zonder hoor en wederhoor beschuldigd worden door mensen die buitenstaanders zijn. Die niks of slechts een heel klein beetje weten. Begrijp me niet verkeerd, ik ben tegen alle vormen van (macht)misbruik. Maar besef wat je doet, als je iemand beschuldigd van iets terwijl die persoon dat misschien niet eens heeft gedaan.  

Ik heb het er zelden over. Tweeënhalf jaar geleden eigenlijk pas voor het eerst, in dertig jaar tijd. Het was mijn geheim. Want stel, stel dat je er ook maar één woord van zou geloven, of ook maar één tel zou denken dat het misschien toch waar kon zijn, zou mij dat tot een heel slecht mens maken. Dertig jaar geleden ben ik beschuldigd van verkrachting binnen een relatie. 100% onterecht. De fout die ik toen als jonge jongen gemaakt heb is om er niet tegen te vechten. Er niks aan te doen. Ik wil er niet teveel over kwijt, maar het heeft ervoor gezorgd dat ik bijna acht jaar niet buiten ben geweest.

Het betekende het begin van mijn verslaving. Ik ging zelden ergens heen en heb meerdere keren bij een spoorlijn gestaan. Ook heeft mijn liefdesleven jaren en jaren op een heel laag pitje gestaan. Ik vertrouwde daar gewoon niemand meer in. Tijdens mijn laatste opname op de detox vroeg een staflid hoe het met mij ging. “Niet zo goed,” zei ik. “Wat heb je nodig?” vroeg ze. Ik antwoorde: “Een flat of een trein!” Oei, daar schrok ze toch wel een beetje van. Of ik er met iemand over wilde praten.

Een tijdje later zat ik bij Ciska in haar kantoor. En hoe ze het deed weet ik niet meer, maar een uur later en een handvol volgehuilde zakdoekjes verder was ik niet meer de enige van alle miljarden mensen op de wereld die mijn geheim wist. Het heeft me enorm opgelucht. En juist dat was de eerste opening voor mijn herstel. Mondjesmaat lukt het me nu om er, vaak in een besloten en veilige setting, over te praten. Hortend en stotend. Dat nog wel steeds, want er komt nog steeds verdriet, onbegrip en soms ook nog woede bij kijken.

Op advies van Ciska ben ik een schijf van vijf gaan schrijven. Vijf gebeurtennissen uit mijn leven op papier zetten. Poeh, zelden zo gehuild. Zowel van vreugde als verdriet. Natuurlijk moest dit stukje er in terug komen, maar ik kon wel supermooi afsluiten met hoe erg ik van het vaderschap heb genoten. Ik ben nog steeds vader, en zelfs grootvader, maar hoef niks meer op te voeden. Af en toe een kleinkind terecht wijzen: “Je jokt, ga maar weg bij opa.” “Nee opa, wil bij jou zitten.”

Nu ben ik bijna zo ver dat ik tegengas wil geven. Een gezicht en een stem wil zijn voor mensen die onterecht beschuldigd zijn van seksueel misbruik en wiens levens er bijna aan onderdoor gegaan zijn. Een verhaal heeft altijd twee kanten. Oordeel dus niet meteen als je slechts één kant van het verhaal hebt gehoord. Het kan levens kapot maken. Mijn leven ging kapot toen ik een kroeg binnen kwam, er een vrouw van een kruk opstond, naar mij wees en keihard door de kroeg schreeuwde: “jij bent een verkrachter!” Ik heb me omgedraaid, ben naar huis gegaan en dus eigenlijk acht jaar niet buiten geweest. Die mevrouw kende mij notabene al vanaf mijn kleutertijd. Dertig jaar later ben ik nog steeds niet helemaal de oude.