Blijven herstellen

Een paar weken geleden lag ik in bed en ik kwam eigenlijk tot een schokkende ontdekking. Ik heb wel eens verteld dat ik in een ver verleden, soms dagenlang niet at, omdat het geld wat er was op ging aan middelengebruik. Nu is het andersom.

Ik begin het vermoeden te krijgen dat ik een eetverslaving heb. Ik ben sowieso al hele dagen bezig met eten. Als ik wakker word is het eerste waar ik aan denk: wat gaan we vanavond eten? En daar ben ik dan de hele dag mee bezig. En omdat ik door mijn verleden ook nog eens bang ben om zonder eten te zitten, kan het ook maar zo gebeuren dat ik negentien pakken van een bepaald merk wereldgerecht in huis heb. Totaal waanzinnig. Ik heb er dus ook maar tien weggegeven. Maar ook van andere levensmiddelen heb ik soms overdreven veel in huis. 

Maar nu heb ik ontdekt, en dat maakt me bedroefd en nerveus, dat ik een eetprobleem heb. Ik doe aan ‘overeten’. En niet een beetje, maar heel erg. Ik kom al een tijdje heel erg aan, wat kilo’s betreft. En zoals ooit ook al een keer gezegd, kreeg het stoppen met roken de schuld. Maar dat is het helemaal niet. Het is een recept voor vier personen alleen op eten. Dan daarna in bed nog een boterham of vier á vijf en dan daarna bijvoorbeeld nog tweehonderd gram zalm.

Het was een schok om mezelf te analyseren en tot het besef te komen dat ik precies hetzelfde gedrag vertoon als toen ik nog vol in mijn gebruik zat. Verveling is nu niet meer gebruiken, nee, verveling is nu eten. Zelfs als ik totaal geen honger heb, moet er gegeten worden. En het is ook steeds erger aan het worden. Ik heb bijvoorbeeld niks met patat. Ik heb het denk ik vijf keer gegeten in drieënhalf jaar tijd. En dan ook nog als ik bezoek had of ergens op bezoek was. Nu heb ik in de laatste drie weken al vijf keer patat gegeten. Heb dus ineens patatzucht. Zoiets.

Ook gooi ik vaker dan ooit een frikandel speciaal (met curry) in mijn mik. En waarom? Geen idee. Ik weet alleen niet zeker of het echt met een verslaving te maken heeft, maar meer met een soort van dwangmatigheid of zo. Ik heb bijvoorbeeld ook hele rare dingen met het kijken van series op Netflix. Al zijn het ik weet niet hoeveel seizoenen of afleveringen, ik heb het gevoel dat ik het moet afkijken. Dan kijk ik een paar dagen achter elkaar geen televisie. Zelfs geen voetbal. Nee, serie, serie, serie. Of wat denk je van het rijden op mijn scooter. Ook dat ‘moet’ dagelijks gebeuren anders voel ik me niet fijn. Slaat helemaal nergens op, maar het zijn allemaal wel aanwijzingen dat er ergens in mijn hoofd nog een kink in de kabel zit, om het zo maar te zeggen. En ik weet niet of ik nu opgelucht of verdrietig moet zijn.

De eerste die ik over mijn bevindingen vertelde, een collega, reageerde wel enthousiast gelukkig. “Wat goed dat je zo naar jezelf kunt kijken en ook kritisch tegen jezelf durft te zijn.” Ja, kan zo zijn, maar ik zit er wel weer mee. Ik moet ook hierin weer stappen gaan ondernemen. Ik heb vanwege verschillende andere kwaaltjes een kort lijntje met de huisarts. Toch maar eens wat dieper in gesprek gaan en kijken wat we hier aan kunnen doen.

Maar ook dit gaat weer een serieuze strijd worden. Door autisme ben ik namelijk niet echt goed in het aan- en afleren van dingen. Dat kan bij mij wel even duren. Maar het begin is er. Ik zie het onder ogen en erken het probleem. Een hometrainer voor meer beweging is al gekocht. Nu nog op fietsen zonder eerst een halve kilo kaas naar binnen te hebben geschrokt. Mijn herstel, in een andere vorm, kan opnieuw beginnen. Ik kan dat, ik ben een vechter.