Busje komt zo

Erik woont op een zelfgemaakte kamer boven de werkplaats van zijn broer. Het timmerbedrijf waar Erik heeft gewerkt, is failliet gegaan. Erik is de ziektewet in gemanoeuvreerd. Al ruim een jaar ligt hij overdag in zijn bed. Erik wil niets. Hij wil niet douchen, hij wil de boel niet aanvegen en hij verlaat nauwelijks nog het erf. Erik eet met lange tanden de maaltijden op die zijn oudere zus hem driemaal daags voorzet. 

Erik heeft waarschijnlijk Korsakov, maar wil zich niet laten testen. Het is geprobeerd, maar toen de psychologe de test wilde afnemen, vluchtte hij de stal in. Onvindbaar voor de rest van de ochtend. De omgeving heeft een probleem. Erik niet, want Erik heeft geen ziekte-inzicht. Eén van de voordelen van Korsakov: je hebt iets en toch weer niet.

De familie en de hulpverlening vonden van alles van de situatie van Erik. Ik nam hem een keer mee naar de plaatselijke zorgboerderij. Ik zag Erik tijdens dat bezoek genieten. Erik zei bij thuiskomst tegen zijn zus: “waardeloos”. Ik trok toch de stoute schoenen aan en regelde de indicatie voor de zorgboerderij. De vraag bleef weliswaar: gaat Erik er heen? “We halen de mensen op”, zei de enthousiaste dame van deze boerderij. Maar de kans dat Erik zijn bed niet uit zou komen, bleef onverminderd groot. 

De grote dag. De bus zou rond 9.40 uur komen. Ik was er om 9.00 uur omdat alles op alles moest worden gezet om Erik daar te krijgen, wat in onze ogen goed voor hem is. “Hij heeft al ontbeten in zijn kleren”, zei zijn zus bij binnenkomst. Normaal wordt het ontbijt net voor lunchtijd soldaat gemaakt; dat zag er in ieder geval al goed uit. Zal hij dan toch gewoon meegaan? Voor de duidelijkheid, we hebben Erik niets verteld, want een gesprek beklijft toch niet. “Zal ik hem al ophalen?”, vroeg zijn zus. “Doe maar”, zei ik. “Dan zit hij alvast beneden.” “Wat môt ie?’, zei Erik tegen mij.

Een zilvergrijze bus met geblindeerde ramen komt het erf opgereden. Ik zou met Korsakov ook niet graag in het zicht van boeren en buitenlui rondgereden willen worden. Enige discretie is wel op zijn plaats. De dame van de zorgboerderij stapt uit de bus en loopt richting het woonhuis. Op dat moment begint het liedje `Busje komt zo` op de radio. Erik snapt direct de link, zingt het refrein mee en de vraag of hij meegaat lijkt hiermee beantwoord. Hij staat direct op als de dame hem vraagt om mee te gaan. Voordat hij de bus in stapt, loopt hij even de werkplaats in en pakt zijn laarzen. Hij heeft het goed begrepen, hij gaat naar de zorgboerderij en dan moet er gewerkt worden.