Code blauw

Terwijl Nederland zucht onder een code oranje voor de extreme hitte, heb ik het gemak van een code blauw. Op het moment van schrijven zit ik nog steeds gedeeltelijk in de kliniek in Zutphen.

Ik heb een beetje pech gehad. Eén of twee dagen na mijn opname openbaarde zich een abces op een hele vervelende plek. Laten we het er maar op houden dat ik niet kon lopen of zitten, behalve op een kussen. Deze ontsteking en mijn torenhoge suiker van 23,5 zorgden ervoor dat ik de eerste dagen bijna alleen maar geslapen heb. Eerst dacht ik dat het kwam door de vermoeidheid die ik het laatste half jaar had opgebouwd. Het zal meegespeeld hebben, maar was zeker niet de hoofdzaak. Dat bleek toch echt de ontsteking te zijn. Ik kreeg een antibioticakuur, die ik toch echt eerst moest afmaken voor ik naar huis mocht.

Ik was en ben erg blij met deze zorg van Tactus. Het werd niet overlegd, het werd me meegedeeld. En dat was fijn! Nadat het abces na een onschuldig kuchje knapte, ging het snel veel beter. Ik kwam tot mijn verbazing dagenlang in een code blauw. Ik heb een smartwatch, die onder andere mijn stresslevel meet. En waar hij thuis op een constant niveau van donkergeel naar rood schiet, bleef de meter in de kliniek mooi in een licht- en donkerblauwe kleur. Ik heb dus absoluut geen stress gekend tijdens mijn opname. Zelfs niet toen mijn suikerwaarde zo hoog lag dat ik voor het eerst in mijn leven insuline moest spuiten. Ook dat heb ik ondertussen dus geleerd en kan ik nu ook bijna zelf. Al doende leert men zullen we maar zeggen.

Het was op de één of andere manier heel prettig binnenkomen in de kliniek. De eerste die ik zag was een staflid van het IMC, die even inviel op de detox. Ik ging bij haar aan tafel zitten, lekker vertrouwd. Er zat nog een man aan die tafel en ik stelde me voor. “Ben jij die Patrick die altijd die stukjes schrijft?” vroeg hij. Pfff, bloos. “Eeuh ja, dat ben ik.” “Ik lees ze altijd”, was zijn antwoord. En al werd ik er een beetje verlegen van, ik vond het wel een mooi moment. In de loop van mijn opname werd me duidelijk dat er toch meer mensen zijn die mijn blogs lezen dan ik dacht. Alleen reageren ze niet. En dat hoeft voor mij ook niet. Zou het wel leuk vinden, maar het is niet verplicht of zo. Aan het einde van de rit schrijf ik omdat ik het leuk vind en omdat het een uitlaatklep is om mijn gedachtes te delen. Als er ook maar één mens er iets aan heeft, is het voor mij meer dan goed.

Hoogtepunt van de detox was dat één van mijn oude persoonlijke begeleiders mij kwam opzoeken en mij even van de afdeling haalde. Ze nam me mee naar haar kantoor, waar we even konden bijkletsen. Ik was in juni 2019 klaar met mijn langdurige opname, al die tijd heb ik nog steeds wel drie á vier keer per jaar contact met mijn oude begeleiders. Dan hou ik ze op de hoogte van waar ik mee bezig ben. En dat is fijn: ze hebben me zo goed geholpen dat ik gewoon een heel prettig en vertrouwd gevoel bij ze heb. Het was dan ook fijn om weer eens van me af te kunnen praten zonder ook maar iets in te houden. Ook over de mindere dingen. Dat het me bijvoorbeeld toch weer gelukt was om een vriendschap naar de klote te helpen en andere mensen van me af te stoten. Niet leuk, niet slim en onnodig, maar wel weer gebeurd. Daar valt nog veel te leren voor me. 

Ook op het gebied van eten valt nog veel te leren. In de kliniek kwam naar voren dat ik iets dwangmatigs heb met eten. Niet alleen het eten zelf, maar ook met het kopen van eten. De angst om zonder eten te zitten is zo groot dat ik elke dag eten moet kopen. Ook al staat het bij wijze van spreken al kant en klaar, ik moet dagelijks eten kopen. Dwangmatig. Ook daarmee ga ik aan de slag. Bij de diëtiste zijn al afspraken tot in oktober gemaakt. Voor het kopen van eten gaat nog een plan gemaakt worden. Voorlopig heb ik nog genoeg werk aan mezelf dus.