‘Ik wil jongeren in de jeugdkliniek graag voorzien van de info die ik zelf op die leeftijd niet had’

In onze kliniek in Zutphen is één van de vleugels speciaal bedoeld voor jongeren van 13 tot en met 23 jaar. Hier bevindt zich namelijk onze jeugdkliniek. Collega Kevin worstelde zelf ruim twintig jaar met verschillende verslavingen, maar wist in 2016 het tij te keren. Nu is hij in de jeugdkliniek werkzaam als agogisch medewerker in opleiding en zet hij zijn eigen ervaringen in om jongeren verder te helpen.

“Tijdens de coronacrisis ben ik bij de jeugdkliniek terechtgekomen. Nu geef ik daar onder andere herstelblokken, iets wat we binnen het team voor de groepen jongeren hebben bedacht. In deze blokken richten we ons op herstel: wat is voor de jongeren belangrijk voor hun herstel? Wat hebben ze van mij nodig als informatiebron? Wat kom je tegen in je behandeling en hoe zit het met nazorg? Als ik cliënten zie worstelen kan ik de vertaler zijn in het verhaal: ik herken het en ik kan uitleggen waarom iets juist goed is en dat de jongere hier profijt van zal hebben in de toekomst. Ik leg uit dat allerlei aspecten van de behandeling cadeautjes zijn waar ze in de toekomst veel aan hebben, ook al voelt dat nog niet direct zo. Geef het de aandacht en de ruimte en maak jezelf belangrijk hierin.

Het geven van de blokken doe ik regelmatig in de kliniek. Daarin komen door middel van sociotherapeutische vragen allerlei thema’s voorbij. Daarbij bagatelliseer en ondermijn ik niet, maar probeer ik de jongeren vertrouwen mee te geven: wat ze voelen is normaal, het hoort er allemaal bij en het is goed. Zo voelen ze zich begrepen. Verder hebben we individuele gesprekken. Zo halen we met mooi weer bijvoorbeeld samen een ijsje en delen we dingen, bijvoorbeeld hoe je met trek om moet gaan. Het tofste vind ik als ik daar binnenkom als de jongeren uit school komen en ik kan merken dat ze echt blij zijn om me te zien. Laatst zeiden ze tijdens een herstelblok: “Kevin, we hebben veel lol maar je kunt ook serieus zijn. Je bent recht door zee en we hebben echt wat aan je.” Dat vond ik zo mooi, zo’n hulpverlener wil ik zijn!

Ik had eigenlijk nooit gedacht dat ik zo mijn passie hier zou vinden. De manager vroeg mij voor dit werk en toen dacht ik goh, het lijkt me toch een hele gave doelgroep. Ik wil ze graag voorzien van de info die ik zelf op die leeftijd niet had. Deze jongeren kunnen nog alle kanten op en ik heb het gevoel dat ik echt mezelf kan zijn met ze, dat is echt kicken. Ik wist al dat ik werken in een kliniek met volwassenen leuk vind, maar werken in de jeugdkliniek is helemaal geweldig. Voor mij is dit het grootste geschenk wat ik van Tactus heb gehad: vanaf dag één voelde het als thuiskomen, zo cool vind ik het daar. Inmiddels werk ik ook één dag per week op de Jeugdafdeling in Enschede, waar ik jongeren ontmoet van de ambulante behandeling en de ‘My Way’ groep. Sommigen van hen mag ik weer zien in de jeugdkliniek, en ik hoop daar dan een bekend gezicht voor ze te kunnen zijn. De nazorggroep doe ik ook in Enschede, waar jongeren na hun behandeling kunnen aansluiten.

Het allermooiste aan mijn werk vind ik de progressie die ik bij jongeren zie in hun behandeling, en dat ik daar onderdeel van heb mogen zijn. Laatst vertelde ik mijn levensverhaal in de groep. Eén jongen voelde zo veel herkenning dat het iets bij hem losmaakte: hij heeft dingen flink aangepakt in zijn behandeling en is zich echt gaan openstellen. Zulke dingen maken me supertrots op de jongeren. De gesprekken, het kwetsbaar opstellen, het vertrouwen dat ze hebben in mij: dat maakt me een gelukkig mens. Zo uit je comfortzone stappen, daar heb ik echt respect voor. Het is voor mij een eer om daar als hulpverlener bij te mogen zijn.”

Waar een wil is, is een weg. Dat bewijst collega Jeroen Staudt: na jaren als GZ-psycholoog bij Tactus gewerkt te hebben weet hij met veel pitchen, regelen en vooral een flinke dosis enthousiasme een opleidingsplek binnen Tactus tot klinisch neuropsycholoog (knp) te bemachtigen.