De weg terugvinden

Ik ben er klaar voor. Waarvoor, vraag je je wellicht af? Openheid over mijn terugval. Of beter gezegd: hoe ik weer op ben gestaan, en mijn weg heb teruggevonden! Het is even stil geweest rondom mijn blogs. Dat heeft een duidelijke reden: ik ben hard onderuit gegaan, dat kan ik niet sugar coaten. Het was een flinke klap uiteindelijk. En het is wat het was.

Een half jaar ongeveer, en het sloop er geleidelijk in. Ik was zo gefocust op mijn alcoholvrije bestaan, wat me overigens nog steeds goed afgaat, inclusief het rookvrije leven. Ik had totaal niet in de gaten dat ik een grote misstap beging in het dempen van mijn emoties en gevoelens, door andere manieren te vinden. Ik denk niet dat het van belang is dat ik daar tot in details over vertel: het is gebeurd en ik heb er ontzettend van geleerd! Tussen kerst en oud en nieuw bekende ik na enige aanmoediging van mijn persoonlijke begeleiding. Het was uiteraard een enorme opluchting, en daarnaast toch ook een beangstigend gevoel.

Want ik wist dat ik het zwaar zou krijgen met de weg terug naar ontnuchtering en een heldere, maar ook kwetsbare en zeer gevoelige kant van mezelf. Ik kreeg een terechte, officiële waarschuwing op mijn woonplek, maar tegelijkertijd was dit voor mij ook juist een hele mooie kans. Er zijn afspraken gemaakt, die ik met beide handen heb aangegrepen. Thuis een ambulante detox, en er werd regelmatig bij me gekeken hoe het ging. De zorg was goed, en het schuldgevoel dat ik had tegenover mezelf en mijn omgeving ebde vrij snel weg. Mentaal gezien was het bruut. Meer dan ik heb laten merken, want dat ben ik nou eenmaal zo gewend. Niet klagen maar dragen. 

Toch heb ik geen seconde getwijfeld aan mijn eigen vechtlust en doorzettingsvermogen. Twee keer per week dagbesteding, op dinsdag ’therapiedag’ zoals ik het zelf noem, en op woensdag en vrijdag een contactmoment, wat inmiddels spontaan gaat en een stuk vrijblijvender is geworden. Ik heb mezelf geen kans gegeven om lang te blijven hangen in het waarom en de negatieve gevoelens die omhoog kwamen, al heb ik wel goed kunnen reflecteren: ik verloor vorig jaar twee mensen die de strijd met hun gezondheid verloren, ik heb persoonlijk erg heftige dingen meegemaakt en kwam echt helemaal alleen te staan.

Ik ben in razend tempo opgeknapt en kon al snel weer genieten van de dingen om me heen. Ik ben zelfs van mijn telefoonverslaving afgekomen, en heb alle tijd en ruimte voor mezelf genomen. Inmiddels zit de structuur en het ritme er aardig goed in en gaat het zelfs beter met me dan voor mijn lange uitglijder. Ik zei al semi-grappend tegen de begeleiding op mijn woonplek: “Het was een lange ijsbaan waar ik over uitgleed, maar ik schaats weer. En ik schaats beter dan ooit!”

En zo voelt het ook. Ik ben een heel ander mens, of in ieder geval een betere versie van mezelf. Ik heb persoonlijke groei doorgemaakt en sta steviger in mijn schoenen. Juist ook door de moeilijke momenten en heftige emoties er gewoon te laten zijn, in plaats van ze weg te duwen. Ik mag kwetsbaar zijn. Soms is het eenzaam en voel ik de pijn en het verdriet van mijn verleden uit het niets me overspoelen, maar steeds vaker weet ik balans te vinden in de ups en downs en de verdeling van mijn energie. Wat ben ik trots op mezelf! En ik kan genieten van het leven. Ik gun mezelf cadeautjes zoals een nieuw jurkje, ik maak mezelf op en kijk elke dag in de spiegel.

Twee maanden is natuurlijk relatief kort, maar het heeft me zoveel goeds gebracht! Woensdag had ik een gesprek met de instantie die gaat over de verlenging van de WMO-indicatie voor mijn beschermde woonplek. Ik blijf voorlopig nog lekker zitten waar ik zit, en dat vind ik helemaal prima. In alle veiligheid kan ik groeien en bloeien! Ik heb interactie met mooie mensen op de dagbesteding, ik heb met de begeleiding hier een leuk contact en voel me door de meeste mensen inmiddels ook gezien en gehoord.

Daarnaast gun ik mezelf tijd en ruimte, die neem ik gewoon zonder me schuldig te voelen tegenover anderen. De regie over mijn leven komt steeds meer in mijn handen te liggen, zoals het hoort! Mijn herstelproces heeft natuurlijk niet stilgestaan: volgende maand ben ik twee jaar onderweg. Dagen tel ik niet meer. Ik leef in het hier en nu. En dat is goed genoeg. Ik ben goed genoeg. En ik weet: die mooie vrouw in de spiegel… Ik hou van haar. Ik gun haar een lang en gelukkig leven!