Een nieuw begin

Totaal overrompeld was Melchior door de huisuitzetting geweest. Als een dood vogeltje kwam hij bij mij in de spreekkamer. Aangeslagen en timide door het bezoek van deurwaarder, sleutelmaker en politie. Hij had het verwacht, want de berg post was het bewijs dat hij zijn kop in het zand had gestoken. Op eigen kracht kon hij zijn hoofd niet uit het drijfzand halen. Als verlamd bracht hij de laatste weken door in zijn huurflat. Zijn laatste geld blowde hij op. Eten deed hij nauwelijks. Totaal passief. Melchiors verhaal heeft wel wat gelijkenis met Hilde, de vrouw die dit seizoen mee doet met het Rotterdam Project. Gewoon afwachten tot het noodlot van de huisuitzetting toe slaat. Je weet dat het komt, maar het lukt niet om dit onheil af te wenden.

In de nachtopvang en overdag in de dagopvang werd Melchior gedwongen onder de mensen te zijn. Hij vond het spannend en wennen, maar Melchior is een vriendelijke, bescheiden man die met niemand problemen kreeg. Hij kon overdag ook af en toe terecht bij zijn moeder, een vrouw alleen die woonde in een aanleunwoning. Samen brachten we de inboedel naar de stort. Het in beweging komen, deed Melchior goed.

De Stadsbank kon met de schulden aan de slag. Er werden regelingen getroffen. Melchior lukte het om een eigen kamer te vinden in een pand met mensen die ook zo hun problemen hadden. De bedoeling was dat Melchior zich zou laten behandelen voor zijn verslaving, Melchior hield deze boot af, maar hij probeerde wel om zijn gebruik te minderen. Op goede dagen ging hem dit redelijk af, maar bij tegenslag nam gebruik explosief toe. Hij begon weer nachten door te brengen achter zijn laptop en het blowen was daar een vast onderdeel bij. Ook bemoeizorg sluit af. De situatie was gestabiliseerd.

Na twee jaar belde zijn moeder mij op. Melchior zat al een jaar bij haar in de kleine woning. Melchior had twee jaar geleden een vriendin gekregen en hij had zijn kamer, en impliciet ook zijn uitkering opgegeven voor zijn nieuwe liefde. Zij gebruikte ook allerlei middelen en ze had Melchior gebruikt. Tot ze hem zat was en ze met een andere man thuis kwam.

Melchior zat bij mijn eerste bezoek als versteend aan de grote eikentafel. Hij wist niet waar hij moest beginnen. Moeder was blij dat hij in ieder geval een gesprek met mij wilde aangaan. Terug bij af. Dakloos, geen adres, geen inkomsten en veel schulden. Waaronder de huurschuld. Hoe hoog de schulden waren, wist hij niet. Hij had alle post in de woning van zijn ex gelaten en hij stond al meer dan een jaar nergens in geschreven.  Het doel, een eigen plek en inkomsten leken heel ver weg. Melchior had het idee, als hij een adres had, hij snel werk kon vinden.

Ik overtuigde Melchior er van dat hij de feiten weer onder ogen moest zien. Dus bellen met de schuldeisers met doel om duidelijk te krijgen hoe het ervoor stond. Hij was er samen met zijn moeder van overtuigd dat de huurschuld in de duizenden euro’s liep.

Melchior pakte met onzekere hand de telefoon van zijn moeder en belde de deurwaarder.

“Heb ik iets bij jullie open staan”? Aan de andere kant van de lijn werd er in allerlei systemen gekeken. “Nee”, hoorde ik de medewerkster zeggen.

“Misschien is de schuld weer terug bij de woningbouw”, zei ik.

Melchior belde de woningstichting. Ik zag het gezicht uit zijn verstarde modus gaan en voorzichtig kwam er een ontspannende lach op zijn gezicht.

“Nee”, zei de mevrouw, “er is geen huurschuld meer”.