Een waardevolle week

Voor de derde keer mocht ik mee met de Talk ’n Joy week. Een week die ik zelf ontzettend waardevol vind. Een week waarbij ik iedere keer weer dankbaar ben: dankbaar dat zo’n week er is, dankbaar dat ik hierbij aanwezig mag zijn. Het is een week voor kinderen waar van ouder(s) verslavingsproblematiek hebben of hebben gehad.

Ik ging  dit jaar weer mee als begeleider in het kleine huis, waar dit jaar 13 kinderen tussen de 8 – 12 aanwezig waren. Het is bijzonder en mooi om te zien hoe de kinderen op zaterdag één voor één binnenkomen zonder dat ze elkaar kennen, de één heel zenuwachtig, de ander vol verwachting. Iedereen komt op zijn eigen manier, met een eigen verhaal binnen, maar binnen een korte tijd was het een hele fijne en warme groep. Waar de kinderen met elkaar spelen en met elkaar praten alsof ze elkaar al jaren kennen.

Tijdens deze week willen we de kinderen even laten ontspannen en doen we veel leuke dingen. Daarnaast het is ook een week om lotgenoten te ontmoeten en verhalen met elkaar te kunnen delen.
“Eerst vond ik de Talkblokken niet zo leuk, maar ik vind het nu toch wel heel fijn”, zegt één van de meisjes tegen mij. “Al zeg ik misschien niet zoveel, ik vind het wel heel fijn om de verhalen van de anderen te horen”. En dat is waar het voor bedoelt is. De één deelt wat meer dan de ander, de ander luistert graag, dat is beide helemaal oké.

Iedere dag heeft een thema. Aan de hand van het thema lezen we een verhaaltje voor en daar gaan we dan over in gesprek. Eén van de thema’s was: ‘Kom maar op als je durft’.  We zijn die dag met de trein naar Wildlands gegaan, dat was al een hele belevenis. Sommige kinderen waren nog nooit in de dierentuin geweest en voor hun was alles helemaal nieuw. Andere kinderen vonden dieren maar eng en overwonnen hun angsten door er toch steeds iets meer in de buurt te komen.

S ’avonds hadden we een talkblok over moedig zijn. Er werd er een verhaaltje voorgelezen over een kikker in de dierentuin die heel moedig was geweest, daarover gingen we verder in gesprek. Zo bespraken we wanneer zij zichzelf moedig vonden en wat je kan doen als je je angstig of bang voelt. Aan de talkblokken zit ook altijd een activiteit gekoppeld. Zo hebben we bij één thema krachtarmbandjes gemaakt. Waar ze aan kunnen denken als ze even wat extra kracht nodig hebben. De kinderen gingen er enthousiast mee aan de slag.

Naast de gesprekken met elkaar en de activiteiten is er ook ieder jaar een ervaringsdeskundige aanwezig, die vertelt over zijn/haar jeugd. De kinderen -hoe onrustig sommige ook zijn- luisteren met volle aandacht, delen herkenning en stellen vragen. “Ik herken mezelf er wel in en hij gaf mij opnieuw wel motivatie om met mijn situatie om te gaan”, zegt één van de kinderen als we later vragen hoe hij het gesprek vond. Ik zelf vind het gesprek met de ervaringsdeskundige altijd erg intens en emotioneel. Aan de ene kant door het verhaal van de ervaringsdeskundige, aan de andere kant door de vragen en verhalen van de kinderen die op dat moment los komen. Toch vind ik het ook mooi om te zien hoeveel de kinderen er aan hebben en door de herkenning ook erkenning lijken te ervaren.

De kinderen raken mij ieder jaar opnieuw, zo ook dit jaar. “Hoe laat je alles weer los, als je thuis bent”, wordt regelmatig aan mij gevraagd. Nooit helemaal en dat moet ik ook helemaal niet willen. Ik draag de kinderen met mij mee, ze hebben allemaal een speciaal plekje in mijn hart en dat zal altijd zo blijven.