Emoties

Het zit me dwars wanneer ik het er niet over heb. Alsof ik iets verzwijg en alsof alles altijd alleen maar rozengeur en maneschijn is in mijn leven en in mijn blogs. Maar dat is verre van waar. Ook ik maak fouten doe domme dingen.

Mijn verslaving ligt niet op het gebied van alcohol, dus af en toe sta ik het mezelf toe om een drankje te nemen. Bescheiden en eigenlijk altijd onder het toeziend oog van mijn beide zoons. Als oud kroegbaas weet ik wat alcohol doet met mensen, en omdat ik het verkeer graag veilig houdt heb ik in die periode ook ik weet niet hoeveel auto sleutels afgepakt. Sterker nog, er heeft zelfs wel eens een motor overnacht, midden in mijn café. Ik was daar strikt in. Heel strikt. Tot een maand of drie geleden.

Mijn beste vriend, een alcoholist belde me op, hij zat in een terugval en vroeg of ik wilde komen. Tuurlijk, ik kwam er gelijk aan. Achteraf bleek dat ik zo snel van huis was gegaan dat ik mijn televisie en mijn ventilator zelfs aan had laten staan. Maar dat ter zijde. Ik was verdrietig en best een beetje in paniek. Hoe pak ik dit aan? Ik had besloten om niet boos te doen of zo, maar te kijken of we een mooi plan konden maken om weer op het juiste pad te komen. Ik maakte toen een grote fout. Echt een vette blunder. “Nou ja”, zei ik, “Laten we dan maar van de gelegenheid gebruik maken en samen wat drinken”.

Een paar uur later had hij mij toegezegd om toch contact op te nemen met onze oude afdeling. Ik voelde me euforisch en stapte op de scooter terug naar huis. M’n maatje zei nog: “Je mag blijven slapen!” “Nee joh, doe niet zo raar!” Na een kilometer werd ik letterlijk en figuurlijk van de straat geplukt. Op mijn bakkes gegaan met de scooter. Stoeprandje geraakt, vol op mijn plaat, bewusteloos, en even later wakker worden met mijn rug tegen een huisje wat de elektrische tijd regelt. Hoop mensen om me heen en twee auto’s. Een grote gele met zwaailicht en een witte met blauwe en oranje strepen. Oeps. Ik moest mee naar het ziekenhuis, waar bloed afgenomen werd en waar een sleutelbeenbreuk geconstateerd werd.

Ik was kwaad op mezelf, teleurgesteld en schaamde me diep. Nu nog trouwens. Ik kon ook niet echt verklaren wat er gebeurd was. Ik heb niet eens doorgehad dat ik dronken was. Ik heb de euforie van het feit dat mijn vriend toch weer hulp ging zoeken verward met dronken zijn. Dat was ik eigenlijk al zes jaar niet geweest. Ik had beter moeten weten, juist als voormalige kroegbaas. Ik heb gehuild in het ziekenhuis bij de agente die mijn verklaring afnam. Tranen met tuiten uit schaamte en teleurstelling.

Maar wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten. En dat ga ik ook doen. Ik zal alle consequenties aanvaarden die dit met zich meebrengt. En dat zijn er veel. Scooter kapot, ik kapot en ik krijg op 53-jarige leeftijd voor het eerst met justitie te maken. Maar ik ga het dragen, zoals het hoort. Met alle schaamte en schande die ik zelf al voel en die ik met deze blog misschien wel nog meer ga krijgen. Ik heb het verdiend. Doen alsof er niks aan de hand is zou me heel lang blijven dwars zitten.

De agente die me verhoorde, belde me een week of drie geleden op. “Hoe is het met u? Ja, gebroken sleutelbeen he? Ja dat vermoeden hadden we al wel. Kunt u zich nog iets herinneren van ons gesprek?” Nou, vaag, niet alles meer. “U weet niet meer dat u heeft verklaard 127 bier gedronken te hebben?” Een dikke neeeeeeeeee schiet door mijn hoofd. “Dat heb ik waarschijnlijk gezegd om aan te geven dat het wel teveel was mevrouw! Ik heb nog tot 17.00 uur gewerkt, was om 18.45 uur bij mijn vriend en heb ongeveer om 00.00 uur met u gesproken. Reken maar uit.”

Ik moest in het ziekenhuis blijven die nacht en belde de volgende dag mijn jongste zoon. Vertelde hem wat er gebeurd was. Hij vroeg of ik had gedronken. Ja, helaas wel. Het enige wat ie zei was: “je verdient straf!” Ik vond het een mooi antwoord, vooral als je zo vrij bent dat tegen je vader te zeggen. Hij heeft gelijk. Ik verdien ook straf, maar de straf zal nooit zo groot kunnen zijn als de schaamte die ik zelf voel. Ruim tweeënhalf jaar clean en nog steeds moeten leren hoe bepaalde emoties in elkaar zitten.