Hersenspam

Na vorig jaar grotendeels een studiejaar gemist te hebben door terugvallen, ben ik blij dat ik in september weer begonnen ben en in een hele fijne, warme klas terecht ben gekomen die goed bij me past. Zelfs de stress vorige week, rondom verslagen en toetsen aan het eind van het studiekwartaal, vond ik zowaar leuk. Of nou ja, op bepaalde momenten dan, laat ik eerlijk zijn.

Op andere momenten dacht ik dat ik het aan m’n rikketik zou krijgen en overwoog ik te melden dat de hond m’n laptop had opgegeten. De tijd die ik vervolgens spendeerde aan het zoeken van een hond die ik toch niet zou kopen was genoeg om een heel eind met m’n verslagen te komen, maar goed, uiteindelijk heb ik alles ingeleverd. Met nog ruim anderhalf uur op de deadlineklok zelfs, wat op die dag hetzelfde voelde als 48 uur nu.

En plots vond ik ook weer een levensgoudklompje waardoor ik de schoolstress goed kon handelen en relativeren: ik bedacht me dat zóveel mensen iets soortgelijks doen in hun dagelijks werk, misschien wel dag in dag uit, dat ik het ook wel kon gaan benaderen als normaal, en ‘gewoon’ werk. Of althans m’n best ervoor doen om een heel eind in die richting te komen. Dat nam de druk aardig weg, maar er bleef natuurlijk nog voldoende over omdat plannen nog steeds in de planning staat om te leren. Dat is de planning dan tenminste.

Het is vreemd hoe dat werkt, niet plannen, bijna niet wíllen plannen. En als ik ook maar een licht voornemen in die richting krijg denk ik: daar ga je je toch niet aan houden. Heel handig, zo’n gedachtegang. Ben ik eenmaal bezig met het leren van een toets, of het maken van een verslag, vind ik het superleuk ook nog! De periode voor het beginnen met leren maak ik het zo groot en negatief in m’n hoofd dat het lijkt alsof ik naar een evaluatiegesprek met Matthijs van Nieuwkerk moet. Uitstellen, ongemotiveerd, goed praten van het niet beginnen… niet bepaald gedachtes die in de goede richting gaan groeien. Ik bén wel op tijd begonnen, ruim zelfs, maar dan hield ik van vier uur studietijd effectief maar een half uurtje over. En daar wist mijn brein wel raad mee: ‘Zie je wel’, ‘Dit heeft geen nut zo’, ‘Schiet niet op’.

De aloude strijd van ‘voornemens en daadwerkelijk doen’ en ‘voornemens die niet lukken en het niet daadwerkelijk’ doen was weer in volle hevigheid losgebarsten. Om me er vervolgens schuldig en gefrustreerd over te voelen, om me dáár weer schuldig en gefrustreerd over te voelen want ik sta er toch soort van zelf bij?! Pffff, het was hetzelfde als met het zoeken naar die hond: als ik de energie die ik aan het verspillen was had ingezet bij het maken van mijn verslagen was ik een heel stuk verder geweest. En ja inderdaad, daarover ging ik me ook weer schuldig voelen.

Dit hele gedoetje moet ik nu dus maar eens echt gaan aanpakken. Het lastige en lullige vind ik daarbij altijd dat mijn brein dat niet echt toejuicht, maar meer zegt: ‘Zou je dat nou wel doen; dit voelt dus echt helemaal niet veilig hè?!’ Om vervolgens op zoek te gaan naar vermijding, afleiding en wat dan ook, om maar niet iets van een gedragsverandering te bewerkstelligen. Nee, stel je voor zeg. Wat mij betreft één van de ontwerpfoutjes in ons verder toch echt wel handige brein. Het zou zo fijn zijn als goede verandering een goed gevoel zou geven, en slechte verandering een slecht gevoel. Niet een verandering an sich wat zorgt voor een slecht en ongezellig gevoel. Dat vind ik mis, verstand. Graag even een update dus, dankjewel!