Het digitale schouderklopje

Als er geen smartphone was uitgevonden, maar wel sociale media die alleen vanaf een vaste computer te gebruiken zou zijn, zou het gebruik en de invloed van sociale media dan net zo verpletterend zijn als nu?

De populariteit van sociale media groeit. In 2017 maakte 87 procent van de Nederlanders van 18 jaar en ouder er gebruik van. Dit doet men vooral om in contact te blijven met anderen. Of is het toch voor het fijne gevoel dat het stofje in je hersenen je beloningscentrum geeft?

Niet eens zolang geleden kon ik in het bos lopen en een mooie boom zien. Die nam ik waar, vertraagde het tempo en soms stopte ik eventjes. Ik keek, genoot en dan vervolgde ik mijn wandeling. De hond had in alle rust zijn behoefte gedaan.

Ik wandel nog steeds graag in het bos en ik kijk met dezelfde verwondering naar de natuur. Vandaag zag ik een enorme tuinslang met een diameter van ruim 40 centimeter. Allerlei geestige invallen schoten door mijn hoofd, maar de vooral de priemende gedachte om er gelijk een foto van te maken, En om die foto dan te voorzien van een geestig commentaar. Te plaatsen op Facebook, Instagram en Twitter. De foto is gemaakt. De hond kijkt mij al aan met vragende ogen; gaan we nog verder baas?

Nu buig ik mijn hoofd over de tekst. “Door de enorme droogte is Staatsbosbeheer begonnen met een irrigatie systeem aan te leggen in de Nederlandse bossen.”

Ik ben er even bij gaan zitten om mijn foto te plaatsen met de briljante ingeving. Ik gniffel op voorhand al van de reacties en de likes. Vaak komen die direct na plaatsing al binnen. Alsof mijn vrienden en volgers met de telefoon in de hand zitten te wachten op een leuke en frisse ingeving van mij. De hond is gaan liggen en de ogen gaan langzaam dicht.

Als alles is geplaatst en gecheckt, er uitziet zoals bedoeld, ga ik verder met de wandeling.

“Piep”, klinkt uit het platte kastje dat ik nog in de hand had. De hond was net opgestaan en kwispelde enthousiast voor de nieuwe wandeling.

Goh, wat leuk, schiet er door mijn hoofd als een kennis van een collega de foto heeft geliked. Ik stop, na alle kanalen te hebben gecheckt, de telefoon in mijn kontzak. De volgende Piep laat niet lang op zich wachten. Wandelen en kijken gaat net zomin samen als op de fiets appen. Daar komt een verbod op per 1 juli. Wanneer volgt er een verbod voor wandelen? Dat mensen weer rechtop lopen, we zijn toch niet voor niets geëvolueerd?

De natuur gaat de rest van de wandeling aan mij voorbij.

Als er geen smartphone bestond, had ik dan een foto gemaakt? Er vanuit gaande dat ik altijd een camera mee nam voor zomaar een wandeling. Had ik dan de foto thuis op de computer gezet en voorzien van de voorbijgaande gedachte die mij het eerst te binnen schoot toen ik die enorme slang uitgerold in het bos zag liggen? Thuis was die gedachte al verschrompeld tot een flauwe opmerking die ook mij niet meer prikkelde. Laat staan dat ik nog de moeite ging nemen om het op te schrijven.

Waarom doe ik het nu wel? Om niet achter te blijven, om gezien en opgemerkt te worden? Of doe ik het toch vooral voor het stofje dat mij voor even een prettig gevoel geeft? De beloning die dit blog mij nu ook oplevert omdat je het misschien wel leest via sociale media.