HOP

HOP, met hoofdletters. Hop betekent niet dat je moet opschieten of zo. HOP staat voor één van de betere trainingen die ik gevolgd heb. HOP staat namelijk voor Honest, Open, Proud. Kort gezegd praat je in een groep met lotgenoten over hoe open je bent over je probleem of problemen, hoe je omgeving op je reageert en hoe je daar mee om kunt gaan. Ik vond het zelf in ieder geval een heerlijke training die ik iedereen kan aanraden.

Ik vind sowieso dat er meer gesproken moet worden over verslaving binnen de maatschappij en samenleving. Ik krijg vaak het gevoel dat het woord verslaving bijna een scheldwoord is. Heel raar. Mensen zullen zelden vragen: “Goh Pat, hoe is het met je verslaving?” Als ze al iets vragen is het “Hoe is het met je probleem” of “Hou je ‘het’ nog een beetje vol?” Maar zelden tot nooit rechtstreeks op de man af vragen of je nog clean bent. En dat is best raar, vind ik. Ik ben er toch zelf al voor uitgekomen dat ik een verslaving heb? Dan kun je toch gewoon vragen hoe het met mijn verslaving is? Weet je wel hoe groot die stap is geweest om A zelf te erkennen dat ik een verslaving heb en B om dat aan de buitenwereld te vertellen?

Vooral dat laatste is echt super moeilijk. Je weet namelijk dat je je dierbaren gaat kwetsen, dat ze het naar alle waarschijnlijkheid niet zullen begrijpen. Ik heb het mijn moeder en mijn zoons verteld. Dat zij het wisten en achter me stonden deed me goed en eigenlijk was dat al meer dan het halve werk. De rest van de buitenwereld deed me niet zoveel. Althans, dat dacht ik. Ik kreeg in de gaten dat er wat vreemde geruchten door het dorp gingen. Er werden allerlei dingen bij verzonnen en ik wist niet zo goed hoe ik dit op moest lossen. Tot ik mezelf bedacht dat mijn dierbaren achter me stonden en dat ik me niet hoefde te schamen.

Ik heb toen een soort van statement geschreven en op mijn Facebookpagina geplaatst. En eigenlijk heb ik daar alleen maar hele mooie reacties op gehad. Echt waar, ik kan niet anders zeggen. Het geroddel was ook gelijk afgelopen, want ja, wat valt er nog te zeggen als ik er zelf al bijna alles over gezegd heb? Voor de H van Honest ben ik dus wel geslaagd. Ook de O van Open begint steeds meer betekenis te krijgen. Waar ik in gebruik nog extreem gesloten was, laat ik nu steeds meer mensen toe in mijn leven. Eerder was iedereen bij voorbaat al niet leuk of niet betrouwbaar, maar tegenwoordig werkt het andersom. Eerlijk gezegd is dat nog best leuk ook! Maar het blijft natuurlijk opletten, zeker in deze coronatijd. Ik wil niet meer in de vrijwillige opsluiting omdat het me zo makkelijk afgaat. Ik wil blijven meedoen in de maatschappij, dus wat er ook gebeurt: iedere dag minimaal een uur naar buiten.

De P van Proud verdient nog heel veel werk. Dat voel ik vaak nog niet zo bij mezelf. Waarom moet ik trots zijn? Omdat ik mezelf uit een situatie probeer te krijgen waar ik mezelf heb ingebracht? Zou het te maken hebben met mijn terugval van een paar jaar geleden? Dat ik mijn madre en m’n boys voor een tweede keer moest vertellen dat het niet goed ging? En ja, gelukkig krijg ik steeds meer het gevoel dat ik trots mag zijn op mezelf. Want wat ik er ook van vind, ik werk er keihard aan om het beter te doen dan ik deed. Niet meer als verslaafde, maar als verslaafde in herstel.

En als ik dan toch bezig ben kan ik ook wel wat werk maken van mijn beloningssysteem, wat al jaren kapot is. Ik gun mezelf niks. Jarenlang was het natuurlijk alleen maar overleven: rekeningen betalen, eten en drinken betalen en wat overbleef ging op aan gebruik. Mensen denken vaak dat ik een grapje maak als ik zeg dat ik een jaar zin kan hebben in een frikandel en het niet koop omdat ik mezelf dat niet gun, maar het is echt waar. En dat is toch niet helemaal goed. We schakelen gewoon door van de HOP naar de WIP.

Work In Progress.