Huiselijk geweld

Ik heb lang getwijfeld of ik dit wel moet schrijven, maar ik hoop dat ik bewustwording kan creëren en kan laten zien dat het nooit te laat is om hulp te zoeken. Op zeer jonge leeftijd liep ik PTSS op, en gedurende mijn volwassen leven heb ik veel traumatische ervaringen opgedaan, en nog een aantal keer PTSS opgelopen.

De laatste keer dat ik PTSS opliep was in de periode eind 2020 tot aan mijn opname. In april vorig jaar ging ik de kliniek in, en ondanks dat het zeer zeker niet de eerste keer was en ik best nerveus was, was ik ergens ook ontzettend opgelucht. Het voelde anders deze keer. Ik ging deze keer ook naar een voor mij nog onbekende kliniek. Ver weg van waar ik woonde. Ik was vrij! De kliniek in voor een detox en klinische behandeling en dan een gevoel van vrijheid ervaren voordat je er nog maar één nacht hebt doorgebracht? Ja! Volmondig ja. De persoon waar ik op dat moment bijna negen jaar een knipperlichtrelatie mee had, heeft zich in die negen jaar ontpopt tot een genadeloze, manipulerende dader die mij volledig in zijn macht had.

Het is voor een buitenstaander moeilijk te begrijpen waarom ik steeds weer terug ging naar de persoon die mij stapje voor stapje steeds wat verder naar de afgrond duwde. Zo subtiel, dat ik veel dingen echt niet door had. Daarbij: ik was verslaafd en leefde regelmatig in een bubbel. Ik was kwetsbaar, en had veel last van angsten. Ik voelde me niet geliefd, ik hield niet van mezelf. Het ideale doelwit. Hij gaf me de aandacht en ‘liefde’ die ik miste. Althans, dat dacht ik. En ik dacht ook echt van hem te houden. Ik had een traumatische binding met hem gekregen, ook wel ‘trauma bonding’ genoemd.

Die paar maanden voordat ik naar de kliniek mocht waren echt een hel op aarde. Ik mocht niet alleen naar buiten. Als hij wegging, en ik thuis moest blijven, ging de deur op slot en nam hij alle sleutels mee. Ik had nergens meer wat over te zeggen, en als ik niet deed wat er van me gevraagd werd, werd het regelmatig fysiek, was er (verbale) agressie en/of werden alle spullen in zijn buurt gesloopt. Ik zat standaard onder de blauwe plekken en meer. Verdere details ga ik niet delen, maar voor wat hij mij uiteindelijk heeft aangedaan heeft hij tweemaal mijn keel dichtgeknepen en me gedwongen mijn mond te houden: “Als je dit ook maar tegen één persoon zegt, dan moet ik je doodmaken.” Uiteindelijk was ik dag en nacht bang: hij was onvoorspelbaar en het was wachten op de volgende agressieve bui. Servies en mokken had ik niet meer, de scherven lagen overal en zelfs de oerdegelijke eikenhouten salontafel had hij doormidden weten te breken.

Voor de buitenwereld hield ik continu de schijn op, sterker nog… Ik stond achter hem en wilde er alles aan doen om ‘hier samen sterker uit te komen’. Zo bizar. Ik was door het overmatige en soms ook gedwongen drugsgebruik gaan geloven in zijn denkwijze, hij was in mijn hoofd gekropen. Trauma bonding. Tot de dag dat hij iets aanrichtte bij mij waardoor het net leek of ik in één klap wakker werd. Mijn gevoel voor hem was weg en is nooit meer teruggekomen. Stiekem appte en belde ik met de hulpverlening tot de dag dat ik de kliniek in kon. Ik was aan het overleven.

Waarom deel ik dit? Omdat ik weet dat er heel veel mensen zijn (want ook mannen zijn slachtoffer) die in een soortgelijke positie zitten als waar ik zat. Gevangen in m’n eigen huis en gereduceerd tot, tja tot wat eigenlijk? Ik was slechts nog een omhulsel van mezelf. Er is een weg uit, die is er echt! Vraag om hulp. Het is niet makkelijk, maar het kan. Ik stootte regelmatig op onbegrip en ongeloof, omdat ik tenslotte ook nog eens aan de drugs zat. Dan zijn mensen vaak al meteen klaar met je en ben je ongeloofwaardig. Triest maar waar.

Er waren maar een paar mensen die het wel zagen en de grootste moeite hadden tot me door te dringen, maar niet opgaven. Mede dankzij die mensen kon ik mijn herstel beginnen. Ik ging uiteindelijk akkoord met een opname en heb me tot de dag dat het zover was op moeten stellen tegenover mijn dader alsof het allemaal goed zou komen tussen ons. Eenmaal in de kliniek heb ik nooit meer achterom gekeken. Ik vertelde mijn groepsgenoten dat ik met huiselijk geweld te maken had gehad. Dat klopt. Ik zag en voelde regelmatig het ongeloof als ik erbij vertelde: “ik ben blij dat ik nog leef.”

Maar zo is het wel. Ik leef! En hoe! Ik zit in mijn 14e maand van herstel inmiddels. De weg is nog lang, maar ik ben vrij! En als het mij lukt… Dan kan jij het ook. En nee, ik ben er nog lang niet.. Herstel heeft tijd nodig. Veel tijd. Maar er komt een dag dat ik aan de andere kant sta, met uitgestoken hand. Je hoeft alleen maar vast te pakken.