Lesjes leren

Ik moet tegenwoordig op mijn 52^e huiswerk maken. Jaja, het is me wat. Ik heb nogal wat trainingen gevolgd en ben nog steeds bezig met het volgen van lessen die mij verder af kunnen helpen van mijn verslaving, maar mij tegelijkertijd ook dichterbij brengen. Dichter bij het uitleggen aan onwetenden wat een verslaving is en wat verslaving doet. In mijn ogen is het belangrijk om stigma en vooroordelen weg te halen bij ‘de gewone burger’.

De belangrijkste les van de laatste twee jaar leerde ik echter afgelopen week thuis. Er was wat gebeurd. Ik werd beschuldigd van iets wat ik niet gedaan had. En heel toevallig stond die beschuldiging min of meer in contact met hoe mijn verslaving ooit begonnen was. Het was op een vrijdag, beetje overstuur ging ik naar huis. Bekijk het maar, het is weekend. Maar eenmaal thuis ging het met het uur slechter.

De gedachte aan die beschuldiging, aan dertig jaar terug, alles kwam bij elkaar. Ik werd misselijk van mezelf en moest enorm kotsen. Ik ga gebruiken. Ik weet het zeker, dit is de dag. Enorme trek… gelukkig: lockdown. Weggaan uit huis heeft geen nut en misschien krijg je nog een boete ook. Trek uitzitten. Zaterdagmorgen, buikpijn van het vele overgeven, beetje zere keel ook. Wat heb ik gisteren gegeten? O nee, ik heb helemaal niet gegeten, de lust tot eten was me vergaan. Spoken in mijn hoofd doemen op. Gaat het verleden me nu na dertig jaar nog weer inhalen? Moet ik weer vechten tegen iets wat er niet is?

Laat ik maar normaal proberen te doen. Ik ga even naar de markt. Een lekkerbekje halen, iets wat ik elke zaterdag probeer te doen als een soort beloning voor de week. Mezelf belonen, toch al een ding, maar goed. Ik haal hetzelfde lekkerbekje als altijd. Ik sta er mee in mijn handen, neem een hapje en wat denk je: kokhalzen. Ik van slag, maag van slag en wat ik ook probeerde, ik kreeg ‘m niet weg. Vis moet zwemmen, flesje sinas erbij, maar ook dat mocht niet baten. De helft maar weggegooid. Naar huis met rare gedachten door mijn hoofd. Het blijft zoemen… Rotdag!

Wat moet ik nu, hoe kan ik mezelf helpen? Ik weet het: ik ga morgen, zondag, op mijn scooter naar Zutphen. Het wordt lekker weer dus dat kan best. Ik ga naar mijn oude afdeling, Tactus IMC. Even kijken en de sfeer proeven. Ik wilde me weer herinneren waarom ik dat toen gedaan heb, en nu nog steeds doe: clean blijven. Ik werd super ontvangen. Echt waar, zo fijn. “Hee Patrick, hoe is het? Kom je koffiedrinken?” “Ja ook, maar ik heb deze omgeving even nodig, want ik ga even niet zo goed”, zeg ik. “Ga zitten man, zet ik even koffie. Jammer dat je zo laat bent, mijn dienst zit er over twintig minuten op.” We hebben een fijn gesprek gehad. Zeker veertig minuten later zeg ik tegen hem: “Moet jij niet weg?” “Ja, zo meteen.” Hij nam alle tijd voor mij.

Met een superfijn gevoel reed ik terug naar huis. Zonnetje op mijn kale klets en weer met een fijne gemoedstoestand. Ik heb een hoop geleerd dat weekend. Zonder training, zonder huiswerk. Hoe snel kan een geestelijke gemoedstoestand terugslaan op je lichaam? Heel snel kennelijk, binnen een paar uur. Man wat was ik ziek. Maar ook, dat ik het kan! Clean blijven in een moeilijke situatie. Dat ik weet wat ik nodig heb in zo een situatie. En dat ik dat dan ook doe! En natuurlijk ben ik het staflid van het IMC dankbaar. Daar werken zulke fantastische mensen allemaal. Weet je, het zijn geen vrienden, maar wel mensen die jou op je dieptepunt hebben meegemaakt. Die je geobserveerd hebben. Die je verhaal kennen. Het zijn mensen geworden, waarbij als je gaat zitten, je zware jas van duizend kilo afvalt, want na twee zinnen hebben ze je toch wel door. Je bent veilig bij ze!

Ik was blij en trots dat ik dit mocht vertellen maandag bij mijn WMEE-cursus (Werken Met Eigen Ervaring). Het verbaasde me dat een dame uit mijn groep vertelde dat zij mindere ervaringen had. Zij is vier jaar nuchter en laatst ook terug geweest naar haar oude afdeling, maar om welke reden dan ook mocht ze de afdeling niet op. Zonde, ze zou een voorbeeld kunnen zijn voor eenieder die op dat moment is opgenomen. Hét bewijs dat het kan, en een betere reclame kun je je als kliniek toch niet wensen? Kennelijk ben ik niet de enige die nog lesjes kan leren!