Ommekeer

Mijn eerste bezoek aan Gerrit, een winterse ochtend eind december, staat mij nog helder voor ogen. De melding ging over overlast in de voorbije zomer door mannen die luidruchtig bier dronken in de voortuin van deze woning aan de Boonstraat. Ik had deze melding net binnen gekregen van de woningbouw. Ik kwam aangelopen door een langzaam wit wordende straat en zag onder de witte sneeuwlaag een stapel tuinstoelen in de voortuin staan. Ik dacht: het is wel even gedaan met de overlast. Toch maar aangebeld. Een lange statige man deed open.

“Gerrit”, zei hij. Ik vertelde wie ik was en waarvoor ik bij hem aan de deur stond. Ik was welkom en werd zonder vragen binnengelaten. Het gesprek ging gelijk over de overlast. Maar het was niet Gerrit die hiervoor zorgde en ook niet de kameraden. Het verhaal stak anders in elkaar: het waren vooral de buren van nummer 67. En een beetje de buren van nummer 63. Ik herinner mij nog goed dat de woonkamer van Gerrit binnen het uur gevuld was met tien man, die bevestigde dat de overlast in de Boonstraat toch vooral aan de buren met de koopwoning lag. Tien man die zich te goed deden aan bier op deze ijzige ochtend.

Gerrit dronk en dat gaf hij ruiterlijk toe. De lichamelijke gevolgen van jarenlang drinken waren merkbaar. Zijn benen, de wondjes op de voeten. Hij vond het vanaf het begin goed en fijn dat ik mij had gemeld bij hem om te helpen. Hulp bij de post en administratie. Toch vond ik het bijzonder dat Gerrit, gezien de leefstijl, zijn financiën piekfijn op orde had. Geen schuld en alles geregeld via de Stadsbank. Ik keek mee, maar het was niet veel werk.

Al snel moest er wel gewerkt worden. Gerrit ging in januari naar het ziekenhuis om de strijd met de diabetesvoet aan te gaan. Die strijd kostte uiteindelijk een voet en later zijn onderbeen. De andere voet bleef ook niet gespaard van wondjes. Dit was allemaal een gevolg van de suikerziekte die voortkwam uit schade aan de alvleesklier. De drank ging in de ijskast. Gerrit stopte en hij heeft ervaren dat een leven zonder alcohol ook een heel plezierig leven kan zijn. Met het drinken was er ook nooit geld. Nu hield hij geld over.

Gerrit heeft de realiteit recht in de ogen gekeken. Hij had er zelf voor gezorgd dat zijn lichaam kapot was gegaan. Hij gaf niemand anders de schuld. Wel zei Gerrit dat als hij had geweten wat de gevolgen van drankmisbruik waren hij er nooit aan was begonnen. Gerrit kreeg te maken met nog veel meer narigheid en tegenslag. De tumor in zijn longen die uit het niets leek te komen. Het overlijden van zijn ouders. En het voortdurende lichamelijke ongemak.

Omdat Gerrit brak met zijn leven als alcoholist in de Boonstraat, zei hij zijn woning vaarwel en ging op zoek naar een nieuwe woning. De woningbouw, de politie, iedereen wilde Gerrit de kans geven. Die kans kwam er en hij pakte die met beide handen aan. Hij was vanaf het begin erg blij en tevreden met zijn woning op de bovenste etage van een modern appartementencomplex. We kwamen kijken voor een andere woning, maar hij was de avond er voor zelf al wezen kijken en had gezien dat deze woning ook leeg stond. “Daar wil ik wonen”, zei hij vol overtuiging. De mevrouw van de woningbouw die de overlast had gemeld, zei later: “Als bewoner is Gerrit  niet altijd top geweest maar wel geworden. Hij is een voorbeeld voor velen, je kunt erg diep gaan maar er ook weer bovenop komen”.