Onrust

Volgens mijn berekeningen is dit mijn 24^e blog. Dat houdt dus in dat ik al 2 jaar lang maandelijks een verhaal voor Tactus schrijf. En ik vind dat best een prestatie van mezelf eerlijk gezegd. Ik merk wel dat ik de laatste paar keer wat moeite krijg om een onderwerp te bedenken, maar toch lukt het steeds weer.

In mijn vorige blog heb ik het gehad over de rust die ik ervaarde na mijn vrijwillige opname. Die rust is er op zich nog steeds. De trek die tegen de plinten op begon te klotsen is er gelukkig niet meer. En dat is heel, heel prettig. Maar nu is er een andere soort van onrust. En het voelt ook als een soort van ontevredenheid. Er is iets, en ik kan het niet goed thuis brengen of verklaren. Mensen die wel eens bij mij thuis zijn geweest weten dat ik het best leuk voor elkaar heb. Zeker als je weet waar ik vandaan kom. Begonnen op een betonnen vloer met twee tuinstoelen heb ik er een leuk en gezellig huisje van kunnen maken. En toch ben ik er niet meer tevreden mee. Dat is toch raar?

Ik ben nu constant bezig met het kijken naar andere meubels en dergelijke, terwijl er niks mis is met de meubels die ik heb staan. Op mijn gratis gekregen tv-meubel na dan. Daar zit wat rookaanslag op, van de vorige eigenaar, en eigenlijk past de kleur ook niet helemaal. Maar om dan ineens een hele nieuwe set aan meubelen te willen kopen gaat wat ver. Toch? Ik ben ook nog steeds fysiek aan het werk met mijn verslaving. Volg nog steeds minimaal één keer per week een training. En als die training is afgelopen, zoek ik weer iets wat verslavingsgerelateerd is. Eén à twee keer per week praten over het niet meer gebruiken met lotgenoten. Ik vind dat nog steeds heel fijn.

De ervaringsdeskundige die deze training leidt kwam met de volgende verklaring, en ze zou zo maar eens gelijk kunnen hebben: het heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik mee in rustig vaarwater begeef en dat niet gewend ben. Het opgejaagde gevoel, wat er in gebruik en in de eerste jaren van herstel is geweest, is er op dit moment niet. Kort gezegd, ik mis de spanning. En als ik daar dan zo over na denk, zou dat maar zo waar kunnen zijn.

Ik merk de laatste paar weken, dat ik een redelijk kort lontje heb soms. Alsof ik gisteren ben gestopt met roken en niet al 986 dagen geleden (over twee weken dus een mijlpaal die gevierd moet worden!). Beetje chagrijnig en iets te scherp af en toe. Helaas ook in ontluikende relaties, om het maar eens zo te noemen. Ik moest weer gaan scharrelen, zei mijn regiebehandelaar drie jaar geleden. Om weer vertrouwen te krijgen in mensen van de andere sekse. Heb ik geprobeerd. Maar dat gaat steeds fout, in negen van de tien gevallen omdat foto’s van een profiel niet echt matchen met de live uitvoering zeg maar. En dat heeft er dan weer voor gezorgd dat ik tegenwoordig al vrij snel zeg: ok, doei, dan maar niet. Soms niet helemaal eerlijk tegenover de persoon waar je op dat moment mee praat, chat, appt of wat dan ook.

Nu krijg ik steeds meer het idee dat ik maar beter alleen kan blijven. Kan een ander mij niet meer pijn doen en ik die ander ook niet! Maar ja, daar staat dan weer tegenover dat ik ook niemand mijn leuke kanten kan laten zien. Die heb ik echt wel! Ik ben bijvoorbeeld heel zorgzaam en verzorgend. Ooit noemde een vriendin mij haar ‘feeder’. Omdat ik altijd zo veel eten kookte dat een weeshuis er genoeg aan zou hebben. En een feeder ben ik dan wel niet, ik zorg wel dat mijn eventuele partner niks te kort komt. Ook dat is er wel met de paplepel ingegoten: je zorgt voor je partner, altijd en overal. Er is iemand die ik superleuk vond en vind. Maar ja, durf en vertrouwen en iets met rust of juist onrust.