Pas op de plaats

Achttien voorgaande blogs heb ik al geschreven. Superleuk en in 99% van de gevallen krijg ik daar ook positieve reacties op. En heel stiekem, vind ik dat soms ook wel een beetje jammer. Een tegen woord, een andere mening, een discussie op gang brengen, ik ben daar eigenlijk wel een voorstander van. Ik heb namelijk, misschien verbaast het je, niet altijd gelijk.

Het hoogtepunt in mijn blogleven was natuurlijk de online zomeruitzending van ‘Tactus zomergasten’, waarin ik in een live uitzending mijn blog mocht voor lezen. Het was toevallig misschien wel mijn beste blog. Ik kan hem nou nog niet lezen zonder het droog te houden. Het is ook het blog waar ik de meeste opmerkingen over heb gehad. Louter positief en soms echt van uit onverwachte hoek… Een stoere kerel die me een bericht stuurt, een oud staflid wat zegt dat ze het niet droog kon houden.

Er zijn mooie dingen gebeurd sinds die tijd. Ik mocht al oppassen op mijn kleinkinderen… Net zo lekker. Koken voor ze, en dat ze dan zeggen dat ze het lekker vonden. De auto van papa pikken om ergens een ijsje te eten, wat natuurlijk superspannend was. Kindjes pyjama aan, tandjes poetsen en naar bed. Natuurlijk ook weer net iets later dan was gezegd. “Eeuh, naar wie moeten jullie hier luisteren?” vraag ik dan. “Naar onze vader, opa!” klinkt het. “Altijd?” “Ja, altijd!” “En moet papa dan niet naar zijn papa luisteren?” Gegniffel. Geen zorgen dus Prins en Prinses. Opa wil dit graag behouden en uitbreiden. Maar opa zit moeilijk, en heeft het moeilijk. Opa is autistisch. Opa heeft ritme en regelmaat nodig. En dat is er al een jaar niet. Alles in ingestort door mijn sleutelbeenbreuk.

Acht weken niks kunnen doen was het begin van alle ellende. En toen ik net een beetje hersteld was, moest ik full time in de mantelzorgmodus. In verband met privacy noem ik geen namen noemen, mensen die mij kennen weten ongetwijfeld over wie ik het heb. Het gaat om de ziekte die begint met een K en voor uitzaaiingen zorgt. Het levert me veel verdriet, veel zorg en veel trek op. Ik kook elke dag, doe de boodschappen en ga mee naar elke medische afspraak. En elke keer als ik naar huis ga, zijn er tranen. En elke keer als ik op mijn scooter stap, die misschien nog wel beroemder is dan ik, heb ik trek en wil ik mijn verdriet verdoven. Elke keer maar weer. En ik kom steeds dichter bij het onhoudbare punt… Ik moet steeds harder vechten. En ook al ben ik een vechter, ook voor mij is het een keer klaar. Ik voel het geestelijk en merk het ook lichamelijk.

Maar ik heb geleerd. Geleerd uit mijn verleden en van mijn opname uit 2019. cIk kan het niet alleen en hoef het niet alleen te doen… Tactus maar weer ingeschakeld. Na een intake en mijn verhaal kunnen doen is er een plan bedacht. Ik ga een detox doen. Niet omdat ik controleverlies heb, maar wel om te voorkomen dat ik die, of een terugval, ga krijgen. Dat wil niemand. Mijn mantelzorg voor twee weken overdragen en eens twee weken alleen met mezelf bezig zijn. Een plan van aanpak maken voor het eten en voor de rest ook weer even de puntjes op de i zetten. Ik kijk daar heel erg naar uit. Want ik ben moe. Heel moe. Lichamelijk, geestelijk. Gebruik zou nu zo lekker zijn. Knock out gaan en alles vergeten. Maar ja, zoals we allemaal weten: morgen word je wakker en zijn je problemen niet weg. En het schuldgevoel is alleen maar groter geworden. En ik wil nog steeds wakker worden. Of ik nog wil bloggen? Ik weet het niet, ik twijfel. Wat valt er na negentien verhaaltjes nog te vertellen?