Piep zei de muis

Het liefst willen we dat kinderen opgroeien in een situatie vol liefde, vreugde en geluk. Maar dat is niet altijd de realiteit. Het leven is helaas niet altijd rozengeur en maneschijn. En hoewel we denken dat kinderen niet veel meekrijgen van wat er in onze grote mensenlevens speelt, voelen ze van alles en kunnen ze dus ook de spanningen ervaren die binnen het gezin spelen.

Zo kan het zijn dat ouders heel veel ruzie hebben, of zelfs door een moeilijke scheidingsperiode gaan. Of er kan een verslaving spelen bij de ouder(s), of een ouder of broertje of zusje die ziek is, dat kan zowel geestelijk als lichamelijk. Allemaal situaties die thuis voor spanningen kunnen zorgen. De situatie kan niet altijd veranderd worden, soms is het even wat het is. Dan is het belangrijk om de kinderen te helpen om veerkrachtig te zijn. En daarvoor is de Piep zei de muis training: een training voor kinderen tussen de 4 en 8 jaar waarbij spanning thuis heeft gespeeld of nog speelt. Aan de hand van muis Piep gaan we met de kinderen in gesprek over hun emoties. Iedereen heeft emoties, maar hoe ga je daar nou eigenlijk mee om?

Dit keer zijn er acht kinderen die de training volgen. In het begin vinden ze het wel spannend, want ze kenden elkaar nog helemaal niet. Eén meisje moet een beetje huilen omdat ze het zo spannend vindt. Wanneer we met z’n allen in de kring zitten en Piep het ook erg spannend blijkt te vinden, ontdooit ze een beetje. Ze stelt Piep gerust en geeft hem even haar knuffel. Dat is dus wat voor haar helpt als ze iets spannend vindt: even met de knuffel knuffelen.

De kinderen vormen gedurende de weken steeds meer een groep. Het is mooi om te zien hoe ze voor elkaar zorgen. Eén jongetje wil niet meedoen met ons gezamenlijke liedje en blijft op zijn stoel zitten. De andere kinderen proberen hem wel te betrekken door hem aan te kijken en een hand op zijn schouder te leggen. De keer daarna kiest ook deze jongen ervoor om toch mee te doen.

De kinderen geven elkaar tips om om te gaan met hun gevoelens. Zo noemen ze bijvoorbeeld dat het fijn is om te knuffelen met je knuffeldier als je bang bent en dat het ook heel fijn kan zijn om er over te praten. Tijdens het thema bang hebben we een parcours uitgezet waarbij de kinderen op berenjacht gaan. Ze rennen rond en vinden het erg leuk. Maar Piep is wel bang. De kinderen gaan naar hem toe om hem te steunen. “Als je bang bent, kun je steun krijgen van een goede vriend”, zeggen de kinderen.

Bij het thema boos gingen we aan de slag met verschillende manieren om je boosheid te uiten: ze schreeuwden in een kussen, stampten met hun voeten en sloegen op de bokszak alle negatieve energie eruit. Eigenlijk is elke bijeenkomst een combinatie van praten, iets actiefs doen en creatief bezig zijn. Iedere bijeenkomst maken de kinderen iets creatiefs, wat ze vervolgens in hun schatkist doen. De schatkist krijgen ze aan het einde van de bijeenkomsten mee naar huis als aandenken.

Ik vind het heel mooi om de hele groep steeds meer te zien groeien en dat de kinderen op zo’n jonge leeftijd al bezig zijn met hun gevoelens. Aan het einde van de training voel ik telkens weer dankbaarheid dat we dit vanuit ons werk kunnen doen. En Piep… Die is ons ook dankbaar.