Rust

De korte opname in juli van dit jaar heeft me veel gebracht. Vooral meer rust. Iets maakt dat ik mezelf ineens veel meer rust gun. Het lukt me nu soms wel om even op de bank te gaan liggen of om een film te kijken. En dat is fijn na jaren van een eeuwig gevoel van haasten.

Ik hoor dat van meer verslaafden in herstel. Dat ze geen rust kunnen vinden of pakken. Daar aan gekoppeld een enorme vermoeidheid. Ik vind het persoonlijk niet zo raar dat verslaafden in herstel zich soms doodmoe voelen. Herstel is keihard werken. Je hebt een 7-daagse werkweek die 24 uur per dag door gaat. Bij alles wat je doet moet je nadenken over wat je doet, waar je het doet, wat de risico’s zijn enzovoort. Doe het maar eens! Schakel de automatische piloot maar eens uit en ga nadenken over alles  wat je moet doen. Of je langs de schappen met drank in de supermarkt moet, door een straat moet rijden waar een oude dealer van je woont of plekken vermijden in de stad waar je voormalige medegebruikers tegenkomt. Allemaal zaken waar een verslaafde in herstel mee bezig is en dat niet van 9 tot 5.

Als je jaar in jaar uit alleen maar bezig bent geweest met het scoren van middelen, leer dan maar eens rust in te bouwen. Volgens mij, en vergeef me als ik het fout heb, want dit is amateur psychologie van de bovenste plank, hangt het ook een beetje samen met je beloningsysteem.  Je moet van jezelf zoveel goed maken tegenover de buitenwereld, je familie en jezelf dat je jezelf de rust niet gunt.  De fout die ik te vaak gemaakt heb is dat ik te snel wil gaan. Het moet niet morgen goed gaan, maar vandaag al.

In de kliniek kookten we zelf en ik deed dat vaak twee keer per week. Alleen. Een ander zou me alleen maar in de weg lopen hahaha. Misschien is dat wel iets wat ik ook moet gaan oppakken. Een keer per week een ‘Patty Pastadag’ of zo. Lijkt me hartstikke leuk, maar ook hierin moet ik uitkijken dat ik mezelf niet voorbij ga lopen. Stof om over na te denken.

In mijn huis gaat het ook weer stukken beter. Mensen die mij kennen weten dat het bij mij altijd netjes is. Toch had ik het idee dat het de laatste tijd wat minder ging. Eerst snapte ik niet hoe dat kon, maar ineens wist ik het. Bijna vier jaar geleden kreeg ik het huis waar ik nu in woon en begon ik met absoluut niets. 99%  van mijn spullen kwam van weggeefhoeken. Nu, dus zoveel jaar verder, kwam ik tot de conclusie dat ik een teveel aan spullen heb. Ik heb mijn woonkamer aangepakt en het is weer een stuk rustiger. Bijvoorbeeld: een eettafel met zes stoelen terwijl je alleen woont, is best veel. Helemaal als er niet meer zo vaak iemand komt eten. Dus, weg er mee. In de opslag.

Zo keert de rust langzaam terug in mij. Nu alleen nog leren om soms rustiger te reageren op mensen en situaties. Daar zou ik ook alleen maar baat bij hebben.