Schijfje citroen

Al sinds corona op het wereldtoneel verscheen hoor en lees ik vooral over de terrassen die weer open moeten. De mens wil eten, drinken, slapen en een dak boven zijn hoofd, en dat blijkbaar het liefst allemaal op een terras. Laten we er, zodra het kan, gewoon voor gaan: zo’n beetje alles wordt terras. De avondklok blijft, maar als ‘ie ingaat moet je op een terras zitten, anders krijg je een boete. Horeca ook gered.

Ooit zat ik in een kliniek waar er na verloop van tijd een uitje op het programma stond: twee keer in de week naar een AA-bijeenkomst. Volgens mij kennen de meeste mensen dit wel uit de film en ja, het gaat echt zo: ‘Ik ben Tim en ik ben verslaafd’. Elke. keer. als. je. wat. zegt. We zaten in een busje op weg naar de bijeenkomst en we reden door een dorp, langs een flink aantal terrassen. De zon scheen, het was er afgeladen druk en ik zag alleen de glazen met bier. Als goud lichtten ze op en ik zou zweren dat ik op dat moment bier in mijn mond proefde. Met onze neuzen zaten we tegen het raam, maar we reden door. Steeds stillere stukken weg, weilanden, naar de kliniek, achter een automatisch hek.

Het terrasseizoen is één van de grootste valkuilen in de carrière van een ex-verslaafde. ‘Ja maar het is zulk lekker weer!’, ‘Eentje kan heus wel’ en nu met corona ongetwijfeld ‘Ik heb het hele jaar binnen gezeten’ en ‘Ja maar kijk dan, het is feest, dit is geschiedenis!’ of iets in die trant. Logisch, alleen heb ik nog nooit een ex-verslaafde maat zien houden. Misschien even, de eerste paar keren, maar uiteindelijk gaat het altijd richting gevangenis, inrichting of de dood, zoals ik ooit bij een van die AA-bijeenkomsten leerde. Verder heb ik er weinig mee, met dat soort bijeenkomsten, maar ieder z’n ding en doe vooral wat voor jóu werkt zou ik zeggen. Als dat drie keer per dag op je kop in de hoek van de kamer staan is: doe het. 

Door corona en de Hollandsche terrassenfetish heb ik gemerkt dat het voor mij niet meer zo’n ding is, dat hele terras. Ik weet niet meer zo goed wat ik er moet zoeken nu ik geen alcohol meer drink, en verzin daarbij allerlei redenen die me goed ondersteunen daarin. ‘Ik ga geen €3,25 voor een cola betalen’, ‘Personeel is altijd langzaam en chagrijnig’, ‘Het waait te veel’, ‘Te veel gepraat’ of ‘Te warm’ of een combinatie van dat alles. Bij een terras denk ik nu eerder aan zo’n klassiek terrasje bij een snackbar. Te kleine, slappe plastic stoeltjes, een wiebelende tafel, eigenlijk geen beenruimte en waarschijnlijk Duitsers in de buurt. Waar ik deels ben opgegroeid zat een hele goeie en ik draag dat terras nog altijd een warm hart toe.

Vlak bij de kliniek waar ik als laatste zat zit ook zo’n mooie. Hier maakte ik, zo bedacht ik me pas veel later, de koppeling terras/ijsje, waar dat voorheen standaard terras/alcohol was. Van schrik ben ik later gaan denken dat de koppeling terras/frisdrank ook wel kon. Ik voelde me daardoor bijna een watje en tegelijkertijd voelde dát weer gek want waarom zou ik me in godsnaam een watje voelen daardoor?! Omdat iedereen op een terras alcohol drinkt, of althans al mijn vrienden nagenoeg wel, omdat ik alleen de mensen zie die alcohol drinken, omdat de hele wereld nog steeds terras/alcohol denkt en sla de sociale media er maar op na: proosten, iets vieren, even laten zien ‘kijk mij het eens goed voor elkaar hebben’ en noem maar op gebeurt negen van de tien keer met een glas alcohol in de hand.

Op het toppunt (dieptepunt) van mijn verslaving had ik zelfs alcohol in pilvorm genomen, als het had bestaan. Zo functioneel was het voor mij, er kwam geen lol meer bij kijken. Vaak heb ik met tegenzin gedronken. Omdat ik het effect wilde, de roes, de kick, de verdoving. Of erger, verderop in m’n verslaving: puur om de ontwenning weg te krijgen. Zo zie ik het nu, en dat is waarom veel mensen me niet begrijpen als ik zeg dat ik geen alcohol drink (‘Ook niet ééntje?!’): ik zie het als doodgaan in plaats van leven.

Ik heb ooit geleerd dat het handig is om van tevoren te weten welk drankje ik wil bestellen, zodat ik me niet voor het blok gezet voel, en ik automatisch ‘bier’ zeg. Dat zal dan de cola van €3,25 worden, met hopelijk een (gratis!) schijfje citroen. Als ik erom vraag. Wie weet zit ik binnenkort wel op het terras van een snackbar, op een slap plastic stoeltje, iets te dicht bij een rood uitgeslagen Duitser. En ze zullen me gek aankijken, waarschijnlijk, als deze rare tijdsgeest van ‘alcohol hoort erbij’ niet verandert. Het zij zo.