Shocking

Ik schrok gewoon toen ik hem na lange tijd weer zag. Rommelend in de vuile kopjes en de afvalbak op onze poli verslavingszorg. Wat kan een verslaving toch veel veranderen in een mensenleven.

Meer dan een jaar geleden werd hij mijn patiënt. Ik was al aardig druk met hem voor de opname. De rechter had besloten dat zorg niet langer vrijblijvend mocht zijn, dus er was met spoed een bed geregeld. Maar meneer wilde liever na het weekend komen, want hij had nog allerlei belangrijke zaken te regelen. Ja ja… eerst nog even de bloemetjes buiten zetten zeker, dacht ik. Onze ‘nee’ was blijkbaar lastig te accepteren; op de directeur na belde hij zo’n beetje iedereen bij Tactus om toch zijn zin te krijgen. Mooi niet dus.

Ook de overplaatsing van de detox naar mijn afdeling liep op z’n minst bijzonder. Of ik met spoed wilde komen, want de patiënt stond stijf van de cocaïne. Die bleek meegesmokkeld in zijn laptop. Zo’n jong joch, en dan al dit soort streken. Wat moest dat gaan worden? Toch zagen we wat in hem. Was het zijn leeftijd of zijn naïeve openheid? Zijn angst om overgeplaatst te worden naar ‘gesloten’? We hielden hem bij ons op de open afdeling, met een start in het strengste programma en het meest intensieve toezicht dat we ooit hadden afgesproken. Van daaruit konden we snel bouwen. Maar niet snel genoeg voor hem. Na drie dagen diende hij een verzoek in om zijn rechtelijke machtiging op te laten heffen.

Het onderhandelen bleef aanwezig tijdens de opname. Maar zijn oorspronkelijke verbijstering dat we niet mee wilden gaan in zijn geweldige plannen, schoof op naar “Waarschijnlijk vinden jullie dit geen goed idee, maar…”, en in de weken daarna naar “Hmm, als ik mezelf zo hoor praten heb ik wat twijfels”.

De stap naar hem de regie laten hebben, en ‘blind’ tekenen voor verlofverzoeken die hij met zijn persoonlijk begeleider voorbereidde, vonden we allebei spannend, maar ook erg leerzaam. Een beetje vallen, en snel weer opstaan. Het leerproces was lastig en intensief, en de opname duurde langer dan mijn werkzaamheden in de kliniek. In het ochtendrapport kwam zijn naam af en toe langs, maar verder verloor ik hem uit het oog. Tot die dag op de poli. Ik riep zijn naam, en hij draaide zich verrast en met een stralende lach om. Mijn nieuwe Tactus collega, werkzaam in de facilitaire ondersteuning.