Slaapvallen

Mijn eerste nacht in de kliniek. Ik werd wakker op de grond. Ik lag met mijn gezicht op zo’n tien centimeter van de verwarming en dat was zelfs voor mij en mijn eerdere dronken acties een vreemd beeld. Ik moest uit bed zijn gestuiterd, maar hoe? En waarom? Mijn lip en kin voelden opgezwollen. Waarschijnlijk was ik op de een of andere manier tegen de verwarming aan geklapt.

Onvast zette ik mijn hand op de grond om iets overeind te komen en ik wist gek genoeg meteen dat ik in druppels bloed graaide. Het lukte nauwelijks om op te staan, het voelde alsof mijn arm dubbel zou klappen. De avond ervoor had ik al gemerkt, toen de alcohol grotendeels uitgewerkt was, dat ik echt nog niet kon lopen. Mijn benen gedroegen zich als een jojo met touw van elastiek. Ze werden wiebelig en kregen een eigen wil. Schokkerig, spastisch bijna. Ik moest nadenken over hoe ik ze moest neerzetten en zelfs dan lukte het niet.

Bovendien was ik daarom door de staf van de kliniek veroordeeld tot de rolstoel. En ik had een trapverbod, waardoor ik alleen de lift mocht gebruiken om van mijn kamer naar de afdeling te komen, of andersom. Dit ging zonder hulp niet werken. Het kwam niet in me op om op de alarmknop te drukken. Of had ik dat meteen afgestreept als optie, omdat ik dan om het bed heen zou moeten? Vrij gemakkelijk en zonder enige vechtlust verzoende ik me met mijn situatie. De grond voelde door eerdere drinkpartijen ook wel vertrouwd aan en ik liet me in slaap vallen.

Geen idee hoe lang ik daar gelegen heb. Ik werd wakker gemaakt door iemand van de staf en tegelijkertijd geholpen om overeind te komen. Ik moest verschrikkelijk nodig naar de wc, maar besefte dat dat zonder hulp niet zou gaan lukken. Terwijl ik dat toch al vrij lange tijd zonder hulp doe. Een nieuw dieptepunt die bij de verzameling dieptepunten kon. Ik schaamde me maar wist dat iedereen hier alles al zo’n beetje gezien had en anders zou dat nog wel komen.

Gelukkig was de kamer nog aardig donker en viel mijn blozen niet op. Ik werd geholpen om naar de wc te gaan. We strompelden er zo goed en zo kwaad als het kon naartoe, want ik kon totaal geen balans houden. Ondertussen voelde ik een gloed van warmte en veiligheid in me. Het ontroerde me dat er iemand was die dit voor me deed. Midden in de nacht, zonder een oordeel uit te spreken, puur om mij te helpen. Ik voelde tranen prikken maar ik werd weer gered door het donker, het viel niet op. Aan de andere kant, over een paar seconden zou ik toch alles laten lopen, die tranen konden er dan ook nog wel bij.