Sterk zijn

In mijn vorige blog kon je kennis met me maken. We zijn alweer even verder, ik ben verhuisd naar een prachtige locatie met fijne begeleiding waar ik langdurig veilig mag wonen. Deze hoog sensitieve dame (HSP) moet nog wel even landen hoor. Daarnaast weerhielden Quarantaine en vooral oververmoeidheid mij ervan om te kunnen doen wat ik graag doe, waardoor je nu pas mijn tweede blog kunt lezen. Momenteel ben ik niet “on top of the world”, en dat is ook oké! Part of life. Zeker wanneer je in herstel bent. 

Ik heb sinds mijn vorige blog voornamelijk veel complimenten gekregen, ik was positief overdonderd. Complimenten over hoe goed ik kan schrijven, dat ik weer straal, dat het een hele prestatie is dat ik zo ver ben gekomen en hoe sterk ik wel niet ben. Maar eerlijk? Je mag nog veel mooiere blogs van mij verwachten binnenkort, ik sta in de kinderschoenen van dit geweldige avontuur bij Tactus. En wanneer is iemand sterk? En wanneer niet? Een gezegde gaat als volgt: “You never know how strong you are, until being strong is the only option you have.” Ik weet niet of ik het daar wel helemaal mee eens ben. Want het leven bestaat dag in dag uit uit het maken van keuzes en welke keuze is dan sterk?

Maar sterk ben ik zeker! Wat ik in elf maanden tijd heb bereikt na een alcoholverslaving van vijftien á twintig jaar en een drugsverslaving van zo’n acht jaar en (zeer) ernstige mishandelingen, heb ik vol gas gegeven omdat ik mezelf een goed en tevreden leven gun, en daarmee ook mijn zoontje die in april alweer 7 wordt. Ik ben altijd een goede moeder geweest, maar mijn problematiek overstemde de mogelijkheid om er volledig voor mijn mannetje te kunnen zijn. Mijn hart deed letterlijk pijn en ik heb 1,5 uur huilend aan zijn ledikant gehangen toen ze hem mee kwamen nemen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nu ben ik een betere, leukere en vooral betrouwbaardere mama dan ooit, die oprecht liefde kan geven.

Over drie dagen heb ik inmiddels alweer anderhalf jaar geen druppel aangeraakt. Een druppel alcohol welteverstaan. Tot op heden voel ik me daar heel goed bij en mis ik er oprecht niets aan. Alcohol is vergif, voor iedereen. Maar helemaal voor mensen met een verslaving. Totale zelfdestructie, dat zou best bij de lijst met bijwerkingen kunnen. Wacht even… Alcohol komt helemaal niet met een bijsluiter, eigenlijk best vreemd voor een legaal zwaar toxisch middel wat je fysieke en mentale gezondheid zo aantast. En ik heb een (waarschijnlijk niet zo’n populaire) mening over het drinken van alcohol: niemand wordt er leuker, beter, mooier, slimmer van. Poeh, als ik foto’s van mezelf tegenkwam met een glaasje op, dan was de schaamte diep. Aankomende april ben ik precies een jaar in herstel. Geen drugs, geen drank, geen nicotine en geen foute partners die mijn leven volledig willen beheersen en vernietigen, inclusief ikzelf.

Een jaar! Als ik erbij stil sta, is dat wel degelijk een hele prestatie. Medeverslaafden die dit lezen begrijpen het hoogstwaarschijnlijk wel als ik zeg dat ik ontelbare stoppogingen heb gedaan en op dat moment ook echt geloofde dat het me deze keer ging lukken. Soms hield ik het een halve dag vol, soms weken tot maanden. Het is en blijft moeilijk, en de afgelopen twee weken ging het niet zo goed met me. Ik was daardoor bang voor een terugval, en gek genoeg was de drang naar alcohol datgene waar ik mee worstelde. Drie keer in één week tijd. Ik was vergeten hoe allesoverheersend de drang naar een middel kan voelen wanneer je geen kant meer met je emoties op kunt en de aangeleerde copingmechanismes lijken alsof ze uit een boek met een onleesbare taal komen. Maar het lukte me!

Uiteindelijk heb ik zelfs een video van mezelf opgenomen en dit gedeeld op social media. Oprechter dan dat werd het niet. De meeste reacties waren lief, respectvol en zelfs helpend voor medeverslaafden. Want ook dit hoort erbij. De plotselinge trek naar dat middel die je emoties lam kan leggen, zodat je niks meer hoeft te geven om je toch al zo waardeloze leven waarvan je denkt dat niemand je moet, of enkel wat ‘van je moet’. Harde, maar ware woorden. Ook die, of JUIST DIE, horen bij deze zware ziekte.