Tegenbewind

Ik las een artikel over een tentoonstelling en boek van een fotograaf die ik verder niet kende: Rob Hornstra. Hij had in Utrecht jarenlang naast Kid gewoond, die een drank- en drugsverslaving had. Had inderdaad, want in 2013 is ‘ie overleden. Het pand waar Kid woonde, en de panden eromheen, zouden al jaren gesloopt worden. Binnenkort is het zover, maar niet voordat Rob Hornstra de foto’s die hij jarenlang van Kid maakte tentoonstelt in het oude huis van Kid.

Zo zie je foto’s hangen op dezelfde plek als waar ze gemaakt zijn. Een vreemde ervaring lijkt me, alsof je in een soort parallelle zone van tijd beland. Bij die gedachte droomde ik wat weg en bedacht me dat dat fijn geweest was in mijn eigen tijd van verslaving. Dat ik als persoon zonder verslaving even kon binnenstappen bij de persoon met verslaving, die ik toen was. En naast die verslaafde persoon kon staan of zelfs een stukje zou kunnen meelopen en zeggen: ‘Waar ben je nou mee bezig, jochie. Dit hoeft toch niet zo?’ En dan hopelijk ineens gedacht hebben ‘Nee inderdaad, waar ben ik mee bezig?!’ Ik heb het mezelf duizenden keren gevraagd en gezegd, maar ik kon me niet meer verstaan.

In veel klinieken wordt lesgegeven in iets wat hierop neerkomt, namelijk van een afstandje kijken naar jezelf, reflectie, spiegelen, hoe je het ook wil noemen. Even pauze, afstand en nadenken. Later leerde ik dat het middel er onder andere voor zorgt dat hersenen niet meer goed in staat zijn om op de lange termijn te denken. En dat gevolgen minder scherp en belangrijk worden. Wat weer leidt tot meer drinken en ziedaar: een paar onderdelen van de vicieuze cirkel die ontstaat, een draaikolk naar beneden waar je in verdwijnt. Het putje in, de goot in.

Tegenwoordig luister ik beter, vooral naar wat ik mezelf inspreek. Ik coach mezelf meer en meer en raak er steeds meer van overtuigd dat ik stuur naar waar ik kijk. Zoals na een avond veel te veel tequila drinken waardoor de stoep een magneet lijkt te zijn, maar dan beter. Door dat coachen van mezelf had ik laatst weer een mooie mijlpaal: ik mocht na vier (!) jaar uit bewind. Het kostte wat uitleg en gedoe bij de kantonrechter, maar oké. Eindelijk bepaal ik alles weer zelf, en heb ik zelf de verantwoordelijkheid over mijn financiën. Vanavond ga ik het vieren door alles op rood te zetten.

Ik moet ook eerlijk zijn: het is weer een leveltje hoger in het nuchtere leven. Ineens krijg ik weer post, moet ik rekeningen betalen en wordt er (zomaar!?) iets afgeschreven (gaat verder nog steeds goed hoor, mevrouw de bewindvoerder). Een voordeel is dan weer dat ik zomaar ineens een nieuwe koelkast kon kopen, die ik al lang nodig had, maar waarvoor ik te lui was om geld te vragen bij mijn bewindvoerder. Ik wil niet patsen, maar deze bad boy van een koelkast heeft naast de standaard opties een aanpasbaar interieur, maar liefst twee eierbalkons, én een invriesvermogen van (hou je vast) 2,4 kilogram per dag. Dit staat inmiddels ook op m’n Tinderprofiel, uiteraard.

Sinds ik uit bewind ben is mijn gevoel van vrijheid flink toegenomen. Nog meer dan verwacht. Eerder moest ik op bijna alles nee zeggen wat geld kostte of er ontstonden voor mij pijnlijke situaties, als ik moest zeggen dat ik dan eerst m’n bewindvoerder moest bellen. Mensen die mij kennen weten hoeveel moeite ik heb met autoriteit, dingen die ‘moeten’, of dingen die ‘nou eenmaal zo gaan’ en het voelde op het laatst alsof ik het handje van m’n bewindvoerder niet mócht loslaten. Niks ten nadele van haar, en ze heeft me verschrikkelijk goed geholpen in de tijd dat ik echt diep in de shit zat. Het is ontzettend fijn dat dat kan en het gaf enorme rust toen ik vol in verslaving zat, maar voor hetzelfde geld (padoem pats) doe ik het liever zelf.

(Tentoonstelling/boek van Rob Hornstra, Man Next Door)