Verleden

Een paar weken geleden werd ik gebeld door een onbekend nummer. Normaal neem ik dan niet eens op, maar omdat mijn moeder al een tijdje niet lekker is en ik daar over gebeld kan worden deed ik het dus wel. Het was een meneer van een voetbalclub in Apeldoorn. Of we niet eens konden praten of ik niet wat voor die club wilde gaan doen. Praten kan altijd, dus maakten we een afspraak.

Ik ben meer dan 25 jaar jeugdtrainer geweest en niet onverdienstelijk, al zeg ik het zelf. Het leuke daarvan is dat als ik nu maandag de sportsites nakijk ik overal namen tegenkom van kleine kinderen die nu groot zijn. Die heeft daar gescoord en die daar. Superleuk! Ik had dus ook verwacht dat het de kant van jeugdvoetbal op zou gaan. Ik vond het superspannend. Ik zou een afspraak hebben met twee heren die mij al zeker dertig jaar kennen. De ene meneer heeft nog eens helpen zoeken naar mij, toen ik rond mijn 12^e was weggelopen van huis. Toen al dwars, haha! De andere meneer kent mij vanaf mijn 18^e ongeveer, ook niet mijn beste periode. De tijd dat ik op zijn zachtst gezegd nogal brutaal was. Grote mond en precies doen wat ik zelf wilde. Dat nu na al die jaren juist deze twee mannen een gesprek met mij wilden raakte me. Het voelde na al die jaren van gebruik als een stuk teruggewonnen vertrouwen.  

Het nadeel was dat het bij een club is waar ik zelf van mijn 18^e tot mijn 28^e gevoetbald heb. En dat was zeker niet mijn beste periode. Heb daar wel wat mensen tegen de schenen getrapt. Zelfs geroyeerd geweest als lid, maar dat is teruggedraaid omdat dat echt niet terecht was. Maar goed, een aantal mensen hebben daar niet zulke fijne herinneringen aan mij, en terecht. Probleem was ook een beetje dat mijn oudste zoon daar nu voetbalt. En ondanks dat hij zo’n beetje alles wel weet wat ik heb uitgevreten, ben ik toch een beetje bang dat mensen tegen hem gaan aan ouwehoeren met verhalen over dertig jaar geleden. 

Mijn familienaam is best bekend in de Apeldoornse voetballerij. Kan ook niet anders, met een vader die betaald voetbal heeft gespeeld en jarenlang trainer was en is bij verschillende Apeldoornse clubs. Een broertje dat op een hoog amateurniveau heeft gevoetbald en ook al een aantal clubs uit Apeldoorn heeft getraind. Ik heb daar als jonge jongen ook niet altijd gemak van gehad. Altijd druk gevoeld, altijd (te) hoge verwachtingen. Ik bezweek vaak onder die druk en ging dan rare streken uit halen. En ook de jaren die ik als horecaondernemer heb gewerkt hebben eraan bijgedragen dat ik niet anoniem kon zijn. En dat is altijd wat ik het liefst heb gewild. Anoniem zijn. Niet herkend worden.

Ik heb er vaak aan gedacht om buiten Apeldoorn te gaan wonen. Maar ja, alles en iedereen waar ik van hou woont hier, dus toch maar blijven. En nu na zeven jaar in vrijwillige lockdown, waarin ik redelijk anoniem heb geleefd, komt men met deze vraag: “Patrick wil je wat doen bij de club?” Bij mij komt de vraag dan binnen als: “Patrick, wil je weer uit de anonimiteit?” Ik heb er lang over nagedacht en besloten wel wat te gaan doen. Ik ben goed bezig, zit goed in mijn vel en ook ik mag er zijn. Ik mag weer gezien worden. Aan mijn verleden kan ik helaas niks veranderen, aan mijn toekomst wel. En verdient eigenlijk niet iedereen een tweede kans? Ik vind van wel. En als er mensen zijn die terug willen komen op dertig jaar geleden, zeg ik gewoon: “Sorry, weet ik niet meer. Te veel drugs gebruikt, hahaha.” Voor mij een grap, voor die mensen voer om te denken: zie je wel? Ze mogen denken wat ze willen. Ik hou van mezelf tegenwoordig.