Versnelling

Na een lange tijd van passieve, actieve, af en aan, wilskracht versus geestkracht – noem het wat je wil –  vind ik het lastig om voluit te leven.

Om meer op gevoel en spontaniteit af te gaan dan op het veilige rationele. Ook nu nog houdt de verslaving mij in die zin gevangen. Óf ik vind zelf dat ik nog niet lang genoeg gestopt ben om grote, mogelijk levensveranderende beslissingen te nemen (aangaande relatie, werk, verhuizing, buitenland, noem maar op) óf ik vind dat ik juist wel lang genoeg gestopt ben en wil en durf niet direct een verandering  aan te gaan. Ik dwaal een beetje rond in niemandsland, met de versnelling in z’n vrij.

Ik focus meer op wat er nog moet gebeuren of wat ik wil veranderen dan op wat er al gelukt is. Zo zou ik bijna vergeten dat ik toch weer alles in stelling heb gebracht en verder ben gegaan met m’n stage bij de Henriëtte Hartsenkliniek in Zutphen en dat ik volgende week aan het laatste jaar van m’n opleiding begin. Het afgelopen studiejaar lukte het in verband met mijn ‘vooruitstruikelingen’ (oké, terugvallen) steeds nét niet om hard genoeg te sprinten en de trein te halen. Uiteindelijk besloot ik om kalmpjes op de volgende trein te wachten.

Het is heel goed denkbaar dat ik de ‘grote dingen’ niet echt aandurf. Of dat ik denk dat het me toch niet lukt. Als ik het niet aanga en ontdek en denk dat het me niet lukt, weet ik tenslotte het resultaat van tevoren: geen grote veranderingen, geen mislukkingen. Heerlijk veilig onder een dekentje in m’n comfortzone. Maar de laatste tijd begint dat dekentje te jeuken en vind ik m’n comfortzone benauwend, zonder uitdaging of iets om te leren en slaat het dood als bier in een glas met een sigaret erin.

Daarbij wees een psycholoog mij een tijd geleden op een andere zone: de stretchzone. Dat leek me wel wat. Tot dan toe leek me alles buiten de comfortzone zo ongeveer richting verschrikkelijk te gaan; waarom heet het anders comfortzone?! Heerlijk, ik pak nog een dekentje, wat comfortfood en google naar nieuwe series. Stretchzone, dat klonk meteen goed. Ik wil af van mijn vrij vaste, onbeweeglijke manier van denken en doen, en meer toe naar een open en groeiende manier van denken. Naar een (speel)terrein waar ik mezelf toesta om te vallen en op te staan.

Maar dan niet te eng alsjeblieft, wel zodanig dat het me energie geeft en klaar zet in de startblokken.
Mocht die stretchzone me iets teveel van het goede aan het stretchen gaan, kan ik altijd weer onder m’n dekentje in de comfortzone kruipen om bij te komen en op te laden. Even nadenken hoe en wat, mijn warming-up doen, en vervolgens weer de eerste stappen in mijn hopelijke nieuwe en favoriete stretchzone zetten. Ook weer even denken aan mijn laatste lange opname, waar ze nog net niet de 5 G’s op mijn lijf getatoeëerd hebben: gebeurtenis, gedachten, gevoelens, gedrag en gevolg.

Ik zou bijna zeggen: ‘benieuwd hoe het zal gaan’. Maar dat beschouw ik als een oude gedachtegang, en oud gedrag. Ik realiseer me tegenwoordig steeds beter dat ik zelf invloed heb op hoe het zal gaan en meer richting ‘het zal gaan, ben benieuwd hoe’ denk. Ik wil niet meer in z’n vrij staan; ik wil een andere stroming opzoeken. Die niet direct te voorspellen is en ineens wat sneller gaat, dan weer wat langzamer, dan weer meer naar links, dan weer meer naar rechts. Mijn eigen gangetje.

Zo blijkt ook dat moeders altijd gelijk hebben: de mijne zei al vanaf dat ik klein was ‘kan ik niet is dood en wil niet ligt ernaast’. Voordat ik naast ‘kan ik niet’ en ‘wil niet’ lig, wil ik toch nog wel wat dingetjes uitproberen. Ik weet hoe het is om in z’n vrij te staan, en ik weet een beetje hoe het is om in z’n twee en drie te rijden. Maar nu ben ik toch echt klaar voor versnelling vier en vijf. Zelf schakelend, niet met een automaat. Gelukkig weet ik dat ik altijd weer even terug naar z’n vrij kan. Lekker weer even veilig onder dat dekentje. En dan opnieuw gaan. Ik kan wel en ik wil wel.