Vierlaags toiletpapier

De laatste weken heb ik, zoals altijd, aardig wat nagedacht over waar ik het over zou kunnen hebben in mijn blog, en ik kwam op precies… niks. Blanco. En door m’n zelfquarantaine, in verband met wat klachtjes, was mijn leven ook aardig blanco. Pas sinds een week spreek ik weer eens af en toe af met vrienden en dan nog is het ongemakkelijk en lijkt het wel alsof ik iets doe wat niet mag.

‘Oh ja, dit mag gewoon.Als we maar anderhalve meter afstand houden, dan is er niks aan de hand.’ Ik realiseerde me te laat dat de term inderdaad ‘physical distancing’ had moeten zijn in plaats van ‘social distancing’. Ongelukkig gekozen. Het lijkt elke dag op na 7 maanden uit een kliniek lopen, onwennig en steeds even checkend of ik nog wel weet hoe alles ook alweer werkt. Zo normaal mogelijk proberen te doen als me een winkelwagentje aangeboden wordt. Van binnen ben ik trots en voel ik me geaccepteerd omdat ik eindelijk zomaar deel uitmaak van de winkelwagentjeselite en niet meer met dat eeuwige mandje rondloop. Misschien laat ik het wel echt breed hangen en koop ik straks ook nog vierlaags toiletpapier in plaats van drielaags toiletpapier. Als dat nog op voorraad is. Niks is onmogelijk voor een verslaafde in herstel.

Regelmatig wordt me gevraagd hoe het gaat, met een blik en/of intonatie die eigenlijk vraagt of ik misschien geen terugval heb gehad. Althans, dat is misschien mijn zelfstigma, want keihard bewijs heb ik er niet voor. En ik ben natuurlijk blij dat het gevraagd wordt. Ik voel warmte door de oprechte interesse. Maar laatst gebeurde het dat iemand het me uit professioneel oogpunt vroeg, en ik begon te vertellen. Al vanaf de tweede zin voelde en hoorde ik de ongeduldigheid en wist ik dat diegene over mijn eventuele drankgebruik wilde horen. Ik negeerde het en bleef lekker door praten. Over dat ik de dagelijkse dingen en m’n afspraken volbreng, maar nog geen cursus yoga of Spaans heb afgerond en daar ook geen behoefte toe voel. En dat ik een beetje verliefd ben op Irma de doventolk. Uiteindelijk zeg ik het maar: ‘Ik heb in ieder geval helemaal geen terugval of zucht gehad, wat extra fijn is omdat het bewijst dat ik echt goed in m’n herstel zit. En dan ook nog tijdens deze rare periode.’

Luxeproblemen

Eerlijk gezegd zijn deze zinnen vrij standaard geworden de laatste tijd, alsof ik m’n been gebroken heb en dat steeds opnieuw moet vertellen en uitleggen aan iemand anders uit m’n omgeving die het nog niet wist. Blij met de interesse, helemaal zat van het steeds opnieuw afdraaien van dezelfde plaat. En uiteindelijk gewoon frustratie dat dat blijkbaar (natuurlijk) nog aan me kleeft en de vraag wanneer dat nou eens klaar is. Dat ik vrijuit kan vertellen, zonder het alcoholgedeelte. Vrienden die erg dicht bij me staan lukt het al. Ikzelf merk steeds meer dat het naar de achtergrond verdwijnt. Het willen benoemen maar ook het gevoel dat iemand het verwacht. Alleen zo nu en dan steekt het de kop op en word ik weer geconfronteerd met het feit dat ik verslaafd (actief, niet-actief, ex-verslaafd, clean, nuchter, sober, in herstel wat dan ook, bwegh) ben. Luxeproblemen, zeker, ik weet het. 

Maar in deze tijd steekt zoiets net iets meer. Net als dat het nu ineens meer steekt dat ik alleenstaand ben. Dat ik niet even tegen iemand aan kan kletsen of liggen, onder hetzelfde dak. Dat m’n ouders zijn overleden. Dat ik net zo lekker bezig was met werk en m’n vizier vast op een opleiding had gericht. Het valt nu meer op, het komt allemaal haast ongefilterd binnen. De ruis is weg. De lift zit vast tussen twee verdiepingen en ik hoor geen niks-aan-de-hand liftmuziekje meer. Ik druk op de knoppen maar het haalt niks uit. De intercom doet het maar het enige wat ik hoor is ‘ja, rare tijden, hopelijk duurt het niet lang meer’.

Ik hoop dat de lift – los van corona – straks gewoon weer omhoog gaat, zoals eerst. Eigenlijk ga ik daar gewoon vanuit. Dat durf ik alleen niet zomaar hardop te zeggen. Of en wanneer het allemaal goedkomt, is momenteel zo’n beetje als het geloof lijkt het wel: de een gelooft (en weet het zeker), de ander wil het zeker weten (voordat hij gelooft). Alleen zijn we geloven en zeker weten volgens mij wat uit het oog verloren in tijden van leeglopende kerken, fake news en complottheorieën. Dat maakt het er niet duidelijker op. Maar goed. Vóór alles geldt: niet drinken, en als ik trek heb, trek ik aan de bel.

“En hoe gaat het verder met jou? Goed?”