Wennig

Over ongeveer een week zal ik twee jaar nuchter zijn. Ik verwacht niet dat ik het nog ga verprutsen in die week, dus ik durf dat zo wel te stellen. Een periode van twee jaar kwam aan het begin van mijn opname niet eens voor in mijn gedachten. Als ik toen dacht aan de komende maanden die voor me lagen, bij die kliniek gemiddeld zeker drie maanden, leken dat jaren.

Het was gewoon niet voor te stellen dat ik het leven zou hebben wat ik nu heb. Ik kon me eigenlijk helemáál geen leven voorstellen, en zeker niet zonder drank. Wat moest ik allemaal gaan doen in die tijd die vrij zou komen? Waar zou ik mijn kicks vandaan moeten halen? Mijn verdoving, mijn roes? Dingen waarvan ik dacht dat ze in mijn DNA zaten en die ‘nou eenmaal bij me hoorden’. Stoppen met verslaafde zijn en burger worden leek me niks. Saai.

Dat mijn leven in verslaving juist saai was zag ik nog niet. Het kende een vast stramien, een vlakke lijn. De laatste tijd zeg ik af en toe voor de gein tegen vrienden dat zuipen makkelijker is dan ‘dit gedoe’. En met ‘dit gedoe’ bedoel ik m’n dagelijkse leven. Grotendeels zoals ik het wilde toen ik nog in de kliniek zat en ik me beter begon te voelen en meer durfde te dromen, te denken, maar toch: best wel een gedoetje. Het zal vast nog een beetje erin komen zijn, en ik moet nu denken aan wat iemand een tijd terug zei: “Het is even wennen dat je er weer bent, zeg maar, je bent natuurlijk een tijdje weg geweest”. Beter had ik het niet kunnen verwoorden.

Ik weet niet hoe het is om na een lange coma wakker te worden (na een korte dan wel weer helaas) maar het heeft vast overeenkomsten. Het ging van gewend aan drank naar ontwenning naar onwennig en ik geloof en hoop dat ik nu in de periode wennig kom. Of misschien is het wel wenning (ja oké, gewend). Het nieuwe van een nuchter leven is er vanaf, de bevrediging van het metselen en klaar zijn met het fundament is weg.

Nu gebeurt, denk ik, hetzelfde als na het overlijden van iemand die me dierbaar is: de begrafenis is geweest, de condoleances gemaakt, de spontane appjes zijn onder in m’n contactenlijst beland. Juist nu is het zaak om door te zetten, door te buffelen en gewoon doen. Dit is het leven zoals veel mensen dat leiden. Maar voor mij voelt het alsof de aarde ineens plat is geworden. Twee jaar geleden was ik bijna dood. Ik werd in een rolstoel de kliniek binnengereden en later hoorde ik dat er getwijfeld werd of ik niet naar het ziekenhuis (de IC werd zelfs genoemd) zou moeten. Dus voor mezelf is mijn leven nu op zijn zachtst gezegd nogal een verandering.

Zo heeft iedereen wel wat, denk ik dan. Iedereen draagt zijn eigen kruizen. Maar ook zijn eigen sterren. En ik wil niet irritant met het vingertje wijzen maar om irritant met het vingertje te wijzen: ik denk dat we wat meer door onze wimpers mogen kijken en kunnen turen naar die sterren. Ze zijn dan wel te vinden, misschien is het alleen nog even wennen aan het donker. De helderste sterren zijn makkelijk te spotten, dat is het probleem niet. Maar daartussen zijn er nog zoveel te vinden, allemaal met hun eigen licht, die ook de moeite waard zijn.

Ik ken de percentages niet precies maar zo zijn er genoeg mensen die na een verslaving weer opkrabbelen en hun leven op een voor hen mooie manier vormgeven. Als we af en toe maar wat meer door onze wimpers kijken en willen turen. En stiekem ben ik ook wel een beetje trots op mezelf. Twee jaar.