Worden wie ik ben

Iets meer dan anderhalf jaar geleden liep ik na een opname van zeven maanden de kliniek uit. Nu loop ik stage in diezelfde kliniek. Sinds september ben ik namelijk met een opleiding tot ervaringsdeskundige begonnen aan de Hogeschool Saxion. Een van m’n dromen is realiteit aan het worden.

Amper uit de kliniek vond ik veel eng, onwennig. Veel van wat ik moest en wilde doen deed ik op de automatische piloot. Een dramatische vergelijking misschien, maar het is volgens mij echt een kwestie van revalideren. Door mijn spiergeheugen liep ik zowat automatisch naar de bierafdeling. Ik moest opnieuw leren bewegen, anders. Ik weet nog dat ik een keer vroeg wakker was en zat te wachten tot de supermarkt open zou gaan. Om bier te halen, want dat was op. Doelloos voor de tv, meer voor me uit starend. Mijn arm strekte zich als vanzelf naar het bijzettafeltje, grijpend naar een halve liter blik dat er niet stond. Ook al was ik er echt niet meer bij in die tijd, dat moment zal ik niet snel vergeten. Zelfs in mijn toestand deed het een alarmbel rinkelen. Zo diepgeworteld zat alleen al de handeling dus in me.

Los van mijn stage en opleiding gaat het nu ook op andere leefgebieden goed. Weinig tekenen van regieverlies, ik ben gesocialiseerd, en ervaar een soort van zingeving in mijn algemene dagbesteding. Verder is mijn persoonlijke hygiëne volgens mij ook wel in orde en ben ik nog coherent en sla ik geen wartaal uit. Woorden waar ik in mijn opname al weinig mee kon, en nog steeds niet eigenlijk. Ik zie en voel er niks bij, het is alsof het over iemand anders gaat. Als ik iemand spreek vraag ik nooit ‘hee, hoe is het met je leefgebieden eigenlijk?’ Voor de zekerheid en voor de administratie: ik ben zindelijk, en in de basis goed afgericht.

Echte uitdaging zie ik momenteel vooral in wat ik in de kliniek als quasi-grap ‘Tim 2.0’ ben gaan noemen. Wie was ik, wie ben ik, wie wil ik worden, en dat het liefst alle drie gecombineerd. Of eigenlijk, zoals ik ooit ergens las worden wie ik ben. Ik ben zo lang van mezelf verwijderd geweest dat ik de laatste jaren niet eens mezelf om me heen wilde hebben. Vooral als het om hartzaken gaat raak ik soms in de knoop. Het is onontgonnen terrein, lijkt het bijna wel. Nou ja oké, ik overdrijf zo nu en dan. Maar mijn ogen en ziel moeten wennen aan het felle licht.

Evengoed blijf ik het een mooie wandelroute vinden. Ik was aan het begin ongeoefend, maar gelukkig had de kliniek voor stevige wandelschoenen gezorgd. Ze knelden nog wat, maar al snel werd dat minder. Aangezien stoppen op deze route er niet bij is, blijf ik voet voor voet zetten. Wat er ook gebeurt. Toen ik leerde lopen gaf ik ook niet op, en uiteindelijk is het gelukt. Uiteraard, zo nu en dan moet ik even zitten. Hopelijk niet te vaak noodgedwongen, hopelijk meestal met mooi uitzicht, hopelijk op tijd.

Waar ik eerder liever (van tevoren al) opgaf, ga ik nu door. Zie ik het grotere geheel, en zie ik vooruitgang, hoe klein ook. Ik besef me dat iets beginnen, en de weg die het nodig heeft, die zichzelf vormt, net zo mooi is, zo niet mooier dan het voltooide. Ik zie ook in dat ik eerder binnensmonds kotste van dat soort teksten en gevoelens, uit boosheid, uit angst. En ik lach erom, en ik zie het in.

Flink verschil met de eerste tijd van mijn opname. Ik kon maar niet op tijd opstaan, heb twee keer iemand van de staf uitgescholden (behoorlijk flink, en gelukkig snel en geschrokken excuses gemaakt). Ik had het verdrongen maar in het weekend vroeg ik eens bij de dagopening ‘of ik er nou alleen uit moest komen om te zeggen dat ik er niet uit wou komen?! Fijne dag!’ en ging ik linea recta terug m’n bed in. Soms onhandelbaar, onbereikbaar, ongeïnteresseerd. En nu sta ik ’s ochtends vroeg op een koud station te wachten op het boemeltje naar m’n stageplek. Verandering is mogelijk.

En zelfs het overlijden van mijn ouders is in ander daglicht komen te staan. Het zal altijd in een soort licht blijven staan; ik vind de term ‘een plekje geven’ of iets wat erop lijkt nog steeds verschrikkelijk. Maar het donkerste licht is ervan af, en er valt nu een soort natuurlijke gloed op. Ja het is fucked up, dat blijft het, maar het is gebeurd, het is niet anders. Dikke pech, hoe ik het ook wend of keer. Nu verder.

Enige wat ik wil: alles. En dus eigenlijk niets, want alles kan toch niet. Hoeft ook niet. Ontdekken is goed genoeg. Rondkijken, voelen, zijn. Precies waar ik nu ben is dus blijkbaar waar ik hoor en dat is alles wat ertoe doet, alles wat er is. Los daarvan, een andere optie is er simpelweg niet dus ik zal het ermee moeten doen, en ik ga het daarmee doen, en ervan genieten. Zo goed en zo kwaad als ik kan.